هنر كاشيكاري اسلامي و تاثير ايلخانيان و تيموريان در گسترش آن

تزيينات كاشيكاري در بناهاي اسلامي همواره گنجينه هاي با ارزشي هستند كه نمايانگر عقايد مذهبي و فرهنگي هنرمندان بوده و علاقه، ذوق و سليقه ي آنان را در جلوه گر ساختن اعتقادات مذهبي شان، نشان مي دهد . اين هنر از دير باز در ايران مرسوم بود، ليكن در دوره ي ايلخانيان و تيموريان به حد كمال خود رسيد. در اين اعصار بود كه كاشي معرق، هفت رنگ، زرين فام و معقلي توسط هنرمندان كاشيكار ابداع و مرسوم شد . بكارگيري اين كاشيها با طرحهاي گياهي، خطوط بنايي، كوفي و خوشنويسي به خصوص به خط ثلث و با مفاهيم و مضامين ديني در بناهاي مذهبي بكار گرفته شد. پژوهش حاضر سعي دارد با پرداختن به تنوع كاشيهاي اين عصر و نقوش و عناصر تزييني مذهبي‌آن،‌‌‌‌ به اهميت تزيينات كاشيكاري در بناهاي مذهبي پرداخته و با اشاره به خدمات شايسته حكام مسلمان ادوار ذكر شده،آثار هنري برجسته ي مربوط به كاشيكاري را در بناهاي مساجد آن دوره معرفي كند. دراين راستا جهت تحقق اين هدف،با استعانت از شيوه كتابخانه اي به تفحص و تحقيق در اين زمينه مي پردازيم.