بازكاوي تاثير ساختار قدرت سياسي خلافت عباسيان بر فراز تمدن اسلامي از 132 تا 247ق

A Reconsideration of the Effect of the Structure of Abbasid`s Political Power on Islamic Civilization during the Period of 132 to 247 of Hijrah

تاكنون پژوهش‌هاي دامنه‌داري در زمينه پيدايش، خيزش و يا افول خلافت عباسيان صورت گرفته است؛ اما هنوز زواياي ناگفته بسياري نزد مورخان و محققان تاريخ اسلام وجود دارد. آنچه مقرر است در اين وجيزه بررسي شود، زاويه‌اي متفاوت و دغدغه‌اي پنهان برگرفته از اين پرسش است كه ساختار قدرت سياسي عباسيان چه تاثيري بر فراز تمدن اسلامي نهاده است؟ نخستين فرضيه‌اي كه به ذهن متبادر مي‌شود آن است كه انسجام دروني ساختار قدرت سياسي عباسيان، متمركز در نهاد خلافت، عامل رشد سازه‌هاي تمدني، زمينه‌ساز بروز عصر طلايي و پديد آمدن الگو و مفهوم تمدن اسلامي متكي بر خلافت شرقي شده است. جهت آزمون اين فرضيه از الگوي نظري ديدگاه سيستمي و لوزي انسجام دروني بهره گرفته شده است. روش بررسي در اين پژوهش متناسب با روش‌هاي معمول تاريخي، توصيفي ـ تحليلي مي‌باشد.

Some extensive studies have taken place by now in the field of Abbasid`s appearance, duration and disappearance of Caliphate. Yet, there can be found many considerable aspects of truth in the mind of historians needed to be described. The problem of the study is: what influence did the structure of Abbasid`s political power have on Islamic civilization? The first hypothesis posing itself in mind can be considered as: the inner coherence of the structure of Abbasid`s political power, centered in Caliphate institution, may be known as an agent of growth and as a ground for appearing a golden age and a model for Islamic civilization relying on an eastern caliphate. The author has used theoretic systemic model and inner coherence rhomb to examine the hypothesis. The method of the study is an analytic-descriptive method common in historical studies.