مداراي ديني و مذهبي در عصر آل‌بويه

Religious Toleration in the Age of Ale Booye

مداراي ديني و مذهبي به‌معناي آسان‌گيري و تحمل افكار و عقايد مخالف، يكي از اصول پذيرفته‌شده در اسلام است. دولت‌هاي اسلامي در طول تاريخ همواره با اديان مختلف در قلمرو حكومتي خويش (با انگيزه‌ها و اهداف مختلف) مداراي ديني داشته‌اند و اين موضوع يكي از خصايص بارز آنان بوده است؛ اما مداراي مذهبي وضعيت متفاوتي داشته و داراي فراز و فرود بسياري بوده است. در قرن چهارم و پنجم هجري حكومت شيعي‌مذهب آل‌بويه، با تمامي اديان و مذاهب موجود كه در چارچوب شريعت اسلامي فعاليت مي‌كردند، مدارا داشته و از توانايي آنان در امور حكومتي استفاده مي‌نمود و با اجازه فعاليت مذهبي و ديني به آنها، زمينه‌هاي رشد فرهنگي را براي همه گروه‌ها به‌وجود آورد؛ به‌طوري‌كه عصر زرين فرهنگ و تمدن اسلامي در دوره آل‌بويه تحقق يافت.

Religious toleration meant as being lenient to and bearing opponents thoughts and ideas, has been accepted in Islam as a principle. During the history, Islamic states have been lenient to the followers of other religions in their realm and this method of governmental action has been counted as one of their bold character. Yet, the religious toleration has not been of one form; it had been of many ups and downs. In fourth and fifth centuries, AleBooye`s Shia government has been lenient to all religions and Islamic sects and used their capability in governmental affairs. In this way, the government had prepared the grounds for all cultural groups to grow to such an extent that this age has been known as the golden age of Islamic culture and civilization.