نيازسنجي وسايل تكنولوژي كمك توانبخشي از نوجوانان دانش آموز كم شنوا – ناشنوا و والدين ايشان؛ شهر اهواز- سال 1392

Assistive Technology needs assessment from adolescent students with hearing loss and their parents, Ahvaz city-2013

هدف: هدف پژوهش، تخمين نياز دانش آموزان نوجوان كم شنوا و ناشنوای شهر اهواز به وسايل تكنولوژی كمك توانبخشی بود. روش بررسی: وسايل كمك توانبخشی موجود برای افراد كم شنوا- نا شنوا بر اساس كاربرد در شش گروه طبقه بندی شد. از نمونه گيری طبقه بندی شده برای انتخاب 72 دانش آموز كم شنوا-ناشنوای مقاطع راهنمايی و دبيرستان، عادی و استثنايی و والدين اپشان استفاده شد..پس از كسب رضايت با دانش آموزان مصاحبه حضوری در مدرسه و با والدين مصاحبه تلفنی انجام شد: ابتدا از مشكلات دانش آموزان در شش عملكرد كه برای آنها وسايل كمكی است، سؤال شد. آنگاه وسايل كمكی با ارائه تصوير توضيح داده شدند و از مشاركت كنندگان در مورد آگاهی از وجود هر وسپله، نياز به آن و اولويت تأمين نياز پرسيده شد. يافته ها: هر چند 69 نفر (96%) از سمعك استفاده می كردند؛ 44 نفر (61%) در استفاده از تلويزيون، 66 نفر (92%) در استفاده از ساعتهای زنگ دار ، 24 نفر (33%) در شنيدن صدای زنگ در و تلفن، 63 نفر (88%) در مكالمه تلفنی، 14 نفر (19%) در گفت و شنود حضوری، و 46 نفر (63.89%) در مشاركت در كلاس درس دچار محدوديت بودند. تقريباً هيچ يك از شركت كنندگان وسايل كمكی شنوايی مورد اشاره را نمی شناختند. پس از آگاه سازی از وجود وسايل كمكی، اعلام نياز ايشان به هر يك از انواع وسايل معرفی شده بين 2 نفر (3% ) تا 69 نفر (96%) بود. نتيجه گيری: آگاهسازی گسترده نوجوانان دچار كم شنوايی-ناشنوايی از وجود وسايل تكنولوژی كمكی ضروری است. از يافته های حاصل از اين پژوهش می توان در تدوين برنامه تأمين وسايل كمكی برای نوجوانان سود برد.

This needs assessment study was aimed at estimating assistive devices needs of adolescent students with hearing impairment, in Ahvaz city. Assistive devices for people with hearing impairment were categorized into 6 groups according to their usage. Using stratified sampling a group of 72 students with hearing impairment, studying in secondary and high schools with special or mainstreaming setting along with their parents were chosen to participate in the study. Following signing informed consents, parents and students participated in structured interviews, at schools or by telephone respectively. Students were asked about their difficulties in 6 situations. Then assistive devices were introduced by showing pictures and describing their works and participants were asked if they have already known any of them, if they owned one, their needs and the first 3 priorities to meet their needs. Results: Although 69(96%) students had digital hearing aids; 44(61%) reported difficulties in watching television, 66(92%) in using alarm clocks, 24(33%) in hearing door and telephone ringing, 63(88%) in using telephone, 14(19%) in face to face communication and 46 (64%) in class participation. Almost none of the participants were aware of existence of above mentioned assistive devices. After introducing the devices, each of the devices, were reported to be highly needed by 2(3%) to 69(96%) students and their parents. Conclusion: Adolescents with hearing impairment should be widely informed of assistive devices which could be useful to them. Findings on this study could be use in planning for providing assistive devices for adolescents with hearing impairments.