پلي‌مورفيسم كدون 72 ژن P53 در بيماران مبتلا به لوسمي ميلوييد حاد در ايران

Investigation of p53 codon 72 polymorphism in patients with acute myeloid leukemia in Iran

چكيده سابقه و هدف وجود يك پلي‌مورفيسم شايع در كدون شماره 72 ژن P53 ، با افزايش خطر ابتلا به سرطان‌هاي ريه، پروستات، سينه و كولوركتال همراه است. در اين مطالعه اين پلي‌مورفيسم را در نمونه‌هاي لوسمي ميلوييد حاد از بيمارستان الزهراي شهر اصفهان بررسي نموديم. مواد و روش‌ها در يك مطالعه مورد شاهدي، 59 نمونه خون مبتلايان به لوسمي ميلوييد حاد و 59 نمونه سالم بررسي شدند. ژنوتيپ‌هاي كدون 73 ژن P53 توسط روش Allel specific PCR تعيين شد. براي مقايسه توزيع فراواني سه ژنوتيپ مختلف كدون 72 در نمونه‌هاي سرطاني با توزيع فراواني اين سه ژنوتيپ در نمونه‌هاي شاهد از آزمون كاي‌دو و نرم‌افزار 11SPSS استفاده شد. يافته‌ها محصول PCR براي آلل پرولين bp 177 و براي آلل آرژنين bp141 بود. توزيع ژنوتيپ پلي‌مورفيسمP53 براي ژنوتيپ‌هاي آرژنين/آرژنين، آرژنين/پرولين و پرولين/پرولين در گروه شاهد به ترتيب 9/11% ، 4/81% و 8/6% و در گروه نمونه‌هاي لوسمي ميلوييد حاد به ترتيب 9/33%، 61% و 1/5% بود. اختلاف معناداري بين توزيع فراواني ژنوتيپ‌ها در دو گروه مشاهده شد(04/0 p=). نتيجه گيري پلي‌مورفيسم كدون 72 ژن P53 ممكن است يك فاكتور زمينه‌ساز ژنتيكي براي سرطان لوسمي ميلوييد حاد در ايران محسوب شود.

Background and Objectives A common polymorphism at codon 72 in the p53 gene has been associated with the increased risk for lung, oral, prostate, breast and colorectal cancers. We studied this polymorphism in acute myeloid leukemia specimen from Alzahra Hospital in Isfahan city. Materials and Methods In the present case-control study, 59 whole blood specimen from normal people and 59 acutemyeloid leukemia specimen were analyzed. p53 codon 72 genotypes were identified using allele-specificPCR. Chi-square test was used for the comparison of the frequency distribution of three genotypes of codon 72 in cases and control specimen. Results Resulting PCR products were either 177bp for proline allele or 141bp for arginine allele. The genotype distribution for p53 polymorphism showed 11.9%, 81.4%, and 6.8% for the Arg/Arg, Arg/Pro, and Pro/Pro genotypes in control samples and 33.9%, 61%, and 5.1% in acute myeloid leukemia specimen, respectively. The differences in the distribution of p53 codon 72 polymorphism between the cases and controls were statistically significant (p = 0.04). Conclusions Deferasirox is relatively more effective than deferoxamine in reducing iron content of the liver and heart. Moreover, deferasirox is more effective in reducing cardiac iron content relative to liver iron content.