اثربخشي درمان ميان فردي گروهي بر افسردگي و احساس تنهايي دانشجويان دختر افسرده

The effect of group interpersonal therapy on depression and loneliness in depressed girl students

اين پژوهش با هدف اثربخشي درمان ميان فردي گروهي(ويسمن و همكاران،2000)بر افسردگي و احساس تنهايي دانشجويان دختر افسرده انجام شد. بدين منظور دانشجويان دختري كه با توجه به مقياس‌هاي افسردگي و احساس تنهايي واجد شرايط ورود بودند‌، دعوت به مصاحبه شدند و بعد از مصاحبه تشخيصي 26 نفر انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه 13 نفره آزمايش و كنترل جايگزين شدند. آزمودني‌هاي دو گروه به كليه گويه‌هاي پرسشنامه‌هاي افسردگي( بك و همكاران‌، 1961)و احساس تنهايي(دهشيري و همكاران، 1386) در ابتداي درمان و پس از پايان درمان پاسخ دادند. روش پژوهش نيمه آزمايشي با نمونه‌گيري در دسترس و با طرح دو گروهي پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. پس از اجراي 12 جلسه درمان ميان فردي گروهي و جمع‌آوري اطلاعات، تحليل داده‌ها با استفاده از نسخه شانزدهم نرم‌افزار آماري SPSS و آزمون t مقايسه ميانگين‌هاي مستقل با نمرات افتراقي نشان داد كه نمرات افسردگي و احساس تنهايي دانشجويان گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل كاهش معناداري داشته است. بنابراين، نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه درمان ميان فردي به واسطه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي- رفتاري و ادراك اجتماعي، آموزش استفاده از خودآموزي به‌منظور هدايت رفتار و آموزش مهارت‌هاي حل مساله اجتماعي و جايگزيني افكار موثر و مثبت به جاي افكار ناكارآمد و منفي‌، الگويي را براي فرد ترسيم مي‌كند و به كاهش افسردگي، احساس تنهايي منجر مي‌شود. بنابراين، به نظر مي‌رسد درمان بين فردي براي مديريت مولّفه‌هاي احساس تنهايي و افسردگي داراي اثربخشي است.

This study conducted with the aim of the effect of group interpersonal therapy (Weissman,Klerman.2000)on depression and loneliness in depressedgirlstudents. So, girl students who has included criteria with regard to Beck depression inventory (Beck & others,1961) and loneliness questionnaire(Dehshiri& others,1386)invited for interview, and after clinical interview26 participants were selected and randomly assigned in two groups (each group contained 13 participants). Participants of two groups completed all the items of Beck depression inventoryand loneliness questionnaireprior to and after the therapy.The method of this research was Qusi-experimantalstudy with pretest- posttest design , using control group .After 12 sessions of receiving group interpersonal therapy. Data analysis with 16th SPSS and T- test the comparison of the independent means with differential scores revealed that loneliness and depression scores of group therapy students in compare to control group were significantly decreased (p < 0.05).So, the conclusion was that Interpersonal therapy draw a pattern to the individual through teaching social-behavioral skills, social perception, through teaching how to use self – training regarding behavioral direction and through teaching social problem – solving , and replacing dysfunctional and negative thoughts with more positive thoughts that interpersonal therapy resulted in decreasing depression and loneliness. So, it seems that group interpersonal therapy is an effective intervention in managing components of loneliness and depression.