"نيچه" و رويكرد ديونوسوسي به زندگي و مرگ

Nietzsche’s Dionysian Approach to Life and Death

در نظر "شوپنهاور"، مواجهه آدمي با مرگ و رنج از او موجودي متافيزيكي ساخته است كه بهمعناي جستجوگري براي يافتن پاسخ يا معنايي براي آنهاست. نيچه در فلسفه خود از همان ابتدا تا حد زيادي با اين برداشت شوپنهاوري موافق است و از اين‌رو در اين مقاله كوشيده‌ام نشان دهم چگونه نيچه در آثار گوناگونش كه هر كدام بازنماينده مرحله‌اي از مرحله‌هاي انديشه‌ورزي او هستند، مي‌كوشد معنا و يا دست‌كم تسلايي براي مرگ پيدا كند. دو راه‌حل آپولوني و ديونوسوسي، راهحل‌هايي هستند كه نيچه در نخستين اثرش مي‌پرورد و در دومين بخش مقاله نشان‌ داده‌ام كه چرا نيچه راهحل ديونوسوسي را بر آپولوني ترجيح مي‌دهد. اين دو راهِ چاره در آثار دوران مياني كمابيش به فراموشي سپرده مي‌شوند و نيچه راه‌هايي ديگري را مي‌پيمايد كه اندكي بعد آنها را ترك مي‌گويد. ادعاي نويسنده آن است كه راهحل ديونوسوسي در نهايت راهحلي است كه نيچه در آثار متاخرش، هرچند اينبار نه در قد و قامت متافيزيكي نخستين اثرش، بدان باز مي‌‌گردد.

According to Schopenhauer, man’s encounter with death and suffering has turned him into a metaphysical animal, that is, a being in search for a meaning or justification for his suffering and death. Nietzsche agrees on this point with Schopenhauer. The author of this paper seeks to show how Nietzsche attempts through his different works, which represent different stages of his thinking, to come up with a meaning for death, or at least some consolation. The German scholar first begins with the Apollonian and the Dionysian solutions, in The Birth of Tragedy, which the author elaborates on in the second part of the current paper and shows why Nietzsche prefers the second over the first. In his middle works, Nietzsche abandons his early solution and makes way for some momentary experiments. Then, he returns to the Dionysian approach which is, according to the author’s claim, his ultimate solution or consolation in the face of death in his later works, although this time not based on a metaphysical foundation as it was in his first book.