سيماي تاويل در آيينه بينامتنيت كريستوايي

Kristevaʹs Hermeneutics and Intertextuality

اگر در پي آن باشيم كه ايده بينامتنيت كريستوا را در قامت يك هرمنوتيك در نظر آوريم، مي توان گفت كه چنين امري از مسير تحليل او از سوژه مولف/خواننده و از سويديگر تحليل او از متن مي گذرد. پويايي سوژه از يكسو سوژه در فرآيند و پويايي متن از سويديگر -بينامتنيت، متن زايشي و امر نشانه اي- به پويايي خوانش و در پي آن تاويل منجر خواهد شد. ثمره اين پويايي چيزي جز كنار رفتن مفاهيمي چون قطعيت معنا، اصالت، يكتايي آن نخواهد بود و تا حدود زيادي فضا براي تكثر خوانش ها باز خواهد بود. اين نوشتار در انديشه آن است تا پس از مروري بر عناصر دخيل در شكل-گيري مفهوم بينامتنيت و به‌طور كلي منظومه فكري كريستوا، نظير مكالمه گرايي باختين، زبان شناسي سوسوري و آرا بارت در باب متن به ترسيم سيماي اين هرمنوتيك مورد اشاره بپردازد. هرمنوتيك مذكور، نه پيشنهاد نوعي روش و نه ناظر به معنايي قطعي، يگانه و مولف محور است؛ بلكه بر وجوه تاريخي، متكثر و برخوردار از بستر اجتماعي و سياسي و. . . متن و معنا تاكيد كرده و گونه اي فهمشناسي مبتنيبر زبان شناسي و روانشناسي ارايه مي كند كه كاملاً در يك فضاي پساساختارگرايانه و پست مدرن طرح مي شود.

The present article gives a brief overview of "intertextuality” in order to show the consequences of this concept on reading, understanding, and interpreting of texts. Drawing the picture of hermeneutics in the mirror of intertextuality requires the discussion of the concept of text. For Kristeva, any text is the absorption and transformation of other texts; hence, she calls it a production. In this way, the act of reading plunges us into a network of textual relations and to interpret a text, to discover its meaning, or meanings, is to trace those relations. So in Kristevaʹs hermeneutics, assertions of objectivity, scientific rigors, methodological stability, and other highly rationalistic-sounding terms are replaced by an emphasis on uncertainty, indeterminacy, and some other ideas like the "death of author".