تحليل انتقادي گفتمان صدور انقلاب امام خميني (60 ـ 1357)

Critical Analysis of Imam Khomeiniʹʹs Discourse of Exportation of Islamic Revolution (1979-1982)

اين مقاله با استفاده از روش نورمن فركلاف، گفتمان صدور انقلاب امام خميني را مورد بررسي قرار مي‌دهد و به دنبال پاسخ به اين سوال است كه گفتمان صدور انقلاب، با كدام پيش‌فرض‌ها و با كدام دلالت‌هاي ضمني در فاهمه عمومي وارد و جاذبه ايجاد كرده بود؟ در اين مقاله اثبات مي‌شود كه رابطه تعاملي بينِ متن و زمينه و تكيه بر ايديولوژي اسلام، موجب هژمون شدن انديشه امام خميني در باب صدور انقلاب گرديده است. همچنين اين امر، خود باعث تفهم معنايي گفتمان صدور انقلاب و دريافت رابطه پيچيده قدرت و ايديولوژي در گفتار ايشان مي‌شود و نشان مي‌دهد گفتمان صدور انقلاب امام خميني در راستاي بازتوليد ساختار قدرت انقلابي و تداوم مشروعيت آن تكوين يافته است.

Applying Norman Faircloughʹs method, this article studies Imam Khomeiniʹs discourse of exportation of Islamic revolution and tries to answer this question that with what presumptions and implications has discourse of exportation of Islamic revolution has entered public opinion and has attracted people? This article proves that interactive relation between text and context and emphasis on Islamic ideology has made Imam Khomeiniʹs idea about the exportation of Islamic revolution a prominent and hegemonic vision. This in turn clarifies the meaning of this discourse and comprehension of the complex relation of power and ideology in his speeches. It also indicates that Imam Khomeiniʹs discourse of exportation of Islamic revolution has been formed in line with recreation of structure of revolutionary power and continuation of its legitimacy.