كاوشي در مضامين انتقادي شعر برخي از شاعران معروف دهه اول انقلاب اسلامي

A Probe into Critical Motifs in Poems by Some of Famous Poets of the First Decade of Islamic Revolution

ادبيات و مخصوصاً شعر، بازتابي از اوضاع سياسي، اجتماعي هر دوره تاريخي است. هر چه شاعر، به جامعه نزديك‌تر و با مردم عصر خويش، پيوسته‌تر باشد، دست نقادان و تحليل‌گران، براي بررسي اوضاع فرهنگي آن عصر، بازتر است. شعر انقلاب اسلامي، بيش از هر زماني، زبان مردم و ترجمان احساسات آنان است. شعر انتقادي‌اي كه در اين دوره شكل مي‌گيرد و معايب و كمبودهاي جامعه و حكومت در آن مطرح مي‌شود، آرمان‌ها و انتظارات مردم از انقلاب را بيان مي‌دارد. نگارندگان، در اين مقاله، در پي آنند كه با بررسي اشعار شاعران انقلابي در دهه اول انقلاب اسلامي، مسايلي را كه مورد انتقاد واقع شده است بر اساس ميزان اهميت، مشخص نمايند. شاعران انقلاب، بيشتر به مسايلي در حوزه انتقادهاي اجتماعي و اخلاقي و پس از آن، به انتقاد از معايب سياسي دوره مورد مطالعه پرداخته‌اند.

Literature and especially poetry reflect political and social conditions of each historical era. The closer and the more intimate the poet is with his people, critics have more options to study cultural conditions of that era. More than ever, poetry of Islamic revolution of Iran is peopleʹs tongue and relates their feelings. Critical poetry formed in this era relating societyʹs and stateʹs shortcomings and flaws, utters peopleʹs expectations and their aspirations of Islamic revolution. Studying poems by revolutionary poets of the first decade of Islamic revolution, authors of this article are about to determine criticized issues in order of importance. Poets of revolution have dealt more with issues in the field of social and ethical criticisms and then they criticized political flaws of the era studied in this article.