جايگاه كثرت گرايي ديني در عرفان اسلامي

كثرت گرايي ديني، به دنبال اثبات اين مطلب است كه حقانيّت و رستگاري، مخصوص يك دين خاصّ نبوده و همه اديان يا حتي تمامي مكاتب بشري، بهره اي از حقيقت مطلق دارند. ديدگاه بعضي از عرفا درباره وحدت متعالي اديان و نيز نظريه وحدت وجود سبب شده است ، عرفان اسلامي نيز محملي براي نظريه كثرت گرايي غربي در نظر گرفته شود. هدف مقاله حاضر دستيابي به پاسخ اين پرسش است كه جايگاه كثرت گرايي ديني در عرفان اسلامي چيست و آيا مي توان عرفا را پيرو نظريه كثرت گرايي يا پلوراليسم غربي دانست؟ با بررسي پژوهش هاي انجام شده در اين مورد مي توان گفت، ديدگاه عرفا از ميان نگرش هاي موجود درباره تنوع اديان، تنها شمول گرايي را در بر مي گيرد و مفاهيم مطرح شده در شاخه-هاي مختلف كثرت گرايي ديني، با ديدگاه مبتني بر تساهل و تسامح عرفا متفاوت است.