جستاري در مقوله عشق از ديدگاه ابن سينا و سهروردي

انسان يگانه موجودي است كه مي تواند باكمك نيروي عشق خود را به بي نهايت پيوند بزند. او موجودي عاشق پيشه است و قلبش بسان بتكده اي است كه انواع معشوق ها و صنم ها در آن صف كشيده اند. آن كيفيت ويژه ي رواني كه از مختصات روحي انسان است و يكي از شگفت انگيزترين حالات رواني بشر است، پديده ي عشق است كه از آن به «اكسير» يا «كيميا» تعبير مي شود، چرا كه عشق و محبت همانند اكسير واقعي قدرت دگرگوني و انقلاب دارد و مي تواند مس وجود انسان را تبديل به طلا كند. نيرويي كه مي تواند همه ي قواي دروني و بيروني انسان را در برابر خود تسليم و همه ي غرايز را مهار كند، اگر از خطر سقوط در پرتگاه عشق‌هاي مبتذل و زودگذر، نجات يابد و به سمت و سوي عشق الهي و ربّاني و دست كم عشق به اولياي الهي، سوق يابد، بدون شك، بهترين طريق و سريع ترين راه تهذيب نفس و تزكيه ي روح آدمي خواهد بود. اين پژوهش در پي آن است كه ضمن معرفي مقوله ي عشق از ديدگاه دو فيلسوف و حكيم بزرگ جهان اسلام «جناب شيخ الرييس ابن سينا و شيخ شهاب الدين سهروردي» به بعضي از تفاوتهاي موجود بين آن دو در اين زمينه بپردازد.