تاثير دمش بر تقابل واكداري- بي‌واكي انسدادي‌هاي فارسي

درباره تظاهر آوايي انسدادي‌هاي بي‌واك فارسي بعد از سايشي‌هاي بي‌واك دو فرضيه واجي مطرح است. بر اساس فرضيه اول، انسدادي‌هاي بي‌واك در اين جايگاه به گونه واك‌دار خود تبديل مي‌شوند. اين مستلزم آن است كه هم‌زمان با كاهش ميزان دمش، بر ميزان ارتعاش تارآواها به هنگام توليد آن‌ها افزوده‌شود. فرضيه دوم چنين بحث مي‌كند كه با كاهش ميزان دمش انسدادي‌هاي بي‌واك در جايگاه مورد نظر، لزوماً بر ميزان ارتعاش تارآواها افزوده نمي‌شود؛ بنابراين انسدادي‌هاي بي‌واك در اين جايگاه از نظر توليدي در حد فاصل انسدادي‌هاي دميده و انسدادي‌هاي واكدار قرار مي‌گيرند و تظاهر آن‌ها به صورت همخوان‌هاي بي‌واك نادميده يا نيم‌دميده درمي‌آيد. در اين مقاله در چارچوب واج‌شناسي آزمايشگاهي، ميزان صحت و اعتبار اين يافته‌هاي نظري را محك مي‌زنيم. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه در اين جايگاه، از ميزان دمش انسدادي‌ها كاسته مي‌شود ولي بر ميزان واك آن‌ها افزوده نمي‌شود؛ بنابراين توليد انسدادي‌هاي بي‌واك در اين جايگاه در حد فاصل انسدادي‌هاي بي واك دميده و انسدادي‌هاي واكدار قرار مي‌گيرد. There are two competing views concerning the phonological interpretation of voiceless stops following voiceless fricatives (SCV where S: a voiceless fricative; C: a voiceless stop, and V: a vowel).One view suggests that voiceless stops become voiced in SCV as their noise offset time decreases. The second view maintains that the voicing/aspiration contrast in stops is neutralized following voiceless fricatives where the relevant NOT (noise offset time) values characterizing voiced and voiceless stops cannot be maintained or carried out.