مقايسه اعتبار دو روش مبتني بر پروتكل و مبتني بر قصد درمان با استفاده از شبيه‌سازي مونت كارلو: تحليل ثانويه يك كارآزمايي باليني در درمان بيماران اسكيزوفرني در حضور عدم اجابت بيماران از دوز كامل دارو

Comparison of the Validity of Intention-To-Treat and Per-Protocol Approaches Using Monte-Carlo Simulation: Secondary Analysis of a Clinical Trial in the Treatment of Schizophrenic Patients in the Presence of Non-Compliance

مقدمه و اهداف: شيوه‌های استاندارد برای مقايسه اثر دو دارو در كارآزمايی‎های بالينی كنترل‌دار تصادفی شده در حضور عدم اجابت كامل دارو، روش مبتنی بر قصد درمان (ITT) يا مبتنی بر پروتكل (Per-protocol) می‌باشد. هر يك از دو روش  ياد شده در برآورد اثر داروها معايبی داشته و محققان هنوز در انتخاب يكی از آنان ابهام دارند. در اين مطالعه سعی شده است كه دقت دو روش يادشده با استفاده از شبيه‌سازی مونت كارلو مقايسه شود .روش كار: مطالعه حاضر يك مطالعه ثانويه بوده كه روی 60 بيمار اسكيزوفرنی مزمن به منظور مقايسه تأثير داروی سلكوكسيب به همراه ريسپردون در مقايسه با ريسپردون به همراه دارونما انجام گرفت. برای انتخاب يكی از روش‌های مبتنی بر قصد درمان و مبتنی بر پروتكل از شبيه‌سازی مونت-كارلو و شاخص‌های نيكويی برازش آكاييك (AIC) و بيزين (BIC) استفاده شد.نتايج: شبيه‌سازی مونت-كارلو نشان داد كه با ثابت بودن نسبت عدم اجابت بيماران، وقتی كه تعداد نمونه كم می‌باشد (n=30 يا n=60)، روش مبتنی بر قصد درمان نسبت به روش مبتنی بر پروتكل بر اساس شاخص آكائيك و شاخص اطلاع بيزی، نيكويی برازش بيش‌تری دارد، اما با افزايش حجم نمونه در گروه‌های درمانی (100n=) روش مبتنی بر پروتكل نسبت به روش مبتنی بر قصد درمان نيكويی برازش بيش‌تری دارد.نتيجه‌گيری: در اين مطالعه مشاهده شد كه وقتی تعداد نمونه‌ها تقريباً بزرگ است، روش مبتنی بر پروتكل نسبت به روش مبتنی بر قصد درمان برای كنترل اثر عدم اجابت بيماران ممكن است كه نيكويی برازش بيش‌تری داشته باشد.

Background & Objectives: The standard methods for the comparison of two drugs in a randomized controlled clinical trial in the presence of non-compliance are intention-to-treat or per-protocol approaches. Both approaches have problems with estimation of drug effects, and researchers are not still certain to adopt which one. In this study, the bias of intention-to-treat and per-protocol approaches was calculated using Monte-Carlo simulation. We tried to choose the best approach (based on the AIC index) for comparing Risperidone plus Celecoxib and Risperidone plus Placebo.Methods: This secondary study was conducted to compare the effect of Risperidone plus Celecoxib and Risperidone plus Placebo among 60 schizophrenic patients. To choose between the intention-to-treat and per-protocol approaches, Monte-Carlo simulation with Ackaike (AIC) and Baysian (BIC) indices was used.Results: The results of Monte-Carlo simulation showed that when the sample size was small (n=30 or n=60) under fixed conditions of non-compliance equal to 5% and 10%, intention-to-treat had a better goodness of fit than per-protocol based on AIC and BIC. However, increasing the sample size in active and placebo groups (e.g., n=100) showed that per-protocol had a better goodness of fit than intention-to-treat.Conclusion: When the sample size is large, the per-protocol approach may have a better goodness of fit than intention-to-treat to address the effects of non-compliance in randomized clinical trials.