حكومت مطلوب ديني بايدها و نبايدها با تكيه بر نامه 53 نهج البلاغه

سيره سياسيِ حكومت داري امام علي (ع) به عنوان الگويي كامل در عرصه حاكميت و فرمانروايي جلوه اي خاص در تاريخ سياسي اسلام دارد. امام علي(ع) پس از بدست گرفتن قدرت در راستاي پياده كردن احكام الهي و تجلي ارزشهاي انساني در جامعه، حكومت ايده آل نظام سياسي اسلام را برپايه ي حق مداري، تقواي سياسي، عدالت محوري، آخرت گرايي، صلح مداري، مردم گرايي، پاسداشت كرامت انسان، عهدمندي و...بنيان نهاد. در سيره سياسي آن حضرت حكومت به مفهوم مديريت، هدايت، رضايتمندي، مشروعيت و نهايتاً عهدي الهي است كه به زيبايي در عرصه عمل سياسي به ويژه در نامه امام به مالك ترسيم يافته است. حضرت در بخشي از اين نامه به برخي آفات حكومت نيز اشاره كرده كه لازم است مسيولان حكومت ديني به شدت از آن اجتناب كنند كه عبارتند از: خيانت، تندخويي، تكبر و خودخواهي، افراط و تفريط، سخن چيني، خودپسندي، انحصار طلبي، بخل و ترس، حرص، عيب جويي، سو ظن، بد رفتاري و كينه توزي. مقاله حاضر با روش تفسيري- تحليلي به بررسي اين بايدها و نبايدها در كلام حضرت مي پردازد.