رابطه هنر و اخلاق از ديدگاه افلاطون و تولستوي

هنر امري است كاملا فطري و قلبي و آميخته با وجود و هستي است از آنجا كه هنر ،تجلي روح پوياي زيبايي و كمال مطلق در قالب محسوس است ،هنر مند بايد بر اساس زمينه هاي معرفتي هنر رابشناسد ودر آن تامل كند وبافهم وقبول،آن راباور كند بعد از اين مرحله ،باتوجه به اجراهاي صحيحي كه آنها نيز ريشه گرفته ازهمين معرفتها هستند حركت خود راآغاز كند وآثاري كه حكايت از درون با معرفت وي دارند خلق نمايد.بدين ترتيب احساسِِ هنرمند با استعداد، از نفس منزهش در قالب تصور ،تخيل وتوهم نمود خواهد كرد وهنري متعالي ومعرفتي كه همه زندگي وفعاليت هاي مهم آنرا شامل مي شود وحركتي به سوي كمال دارد ،نتيجه خواهد داد رابطه هنر واخلاق از زمان افلاطون مورد توجه فلاسفه قرار گرفت و زيباشناسي اروپا از رنسانس به اين سو، متوجه مناسبت زيبايي با اخلاق و حقيقت شده است ودر ميان فلاسفه افلاطون و تولستوي از برجسته ترين نظريه پردازان در زمينه مسايل زيبايي هنري است در مقاله حاضر ضمن تحليل و تبيين ديدگاه افلاطون و تولستوي ارتباط هنر با اخلاق مورد بحث و بررسي قرار گرفته است.