روشهاي آموزشي شيعيان ري در قرن چهارم هجري

شهر ري در قرن چهارم، مقارن حكومت آل بويه در زير سايه تساهل گرايانه و تسامح گرايانه اين حكومت، دوره اي از شكوفايي را تجربه مي كرد و چيزي كمتر از شهرهاي بزرگ آن دوران همچون بغداد نداشت. شيعيان امامي، زيدي و اسماعيلي اين شهر در كنار ساير علماي سني مذهب اين شهر در فعاليت هاي سياسي، اجتماعي، علمي و فرهنگي شركت مي كردند. از آنجا كه روشهاي تدريس در امر تعليم و تربيت اهميت ويژه اي دارد و با كمك آنها اهداف و مقاصد تعليم به مرحله اجرا در مي آيد، نگارنده اين مقاله را بر آن داشت تا با بررسي و تحقيق در منابع و آثار شيعيان ري در دوره مورد بحث، روشهاي تدريس آنها را استخراج و ارايه دهد. پرداختن به مبحث تشيع نيز در اين مقاله صرفا به جهت نشان دادن فهم شيعيان در گسترش فرهنگ و تفكر شيعي است. به طور كلي روشهاي اصلي آموزش ميان شيعيان و اهل سنت تفاوتي نداشت و شامل سماع، قرايت، املا مي شده است. مكاتبه و مناظره نيز از ديگر شيوه هايي بوده كه در امر تعليم و تربيت به كار گرفته مي شد.