ماهيتِ بازنماييِ عناصرِ چهارگانه در هنرِ اسلامي بر اساسِ پيش‌متن‌هاي فلسفي

كنكاشِ نظامِ فكريِ دخيل در بازنمايي چهار عنصر در هنر اسلامي به مثابه‌ي بنيانِ جهان مادي، موجد پيچيدگي‌هاييست زيرا با مد‌نظر قرار دادن جهان‌بيني‌هاي گوناگون در اين باب كه سيري از يونان تا عالم اسلامي داشته‌اند و به‌رغم كاركردِ صوريِ واحدِ اين عناصر در آن جهانبيني‌ها، نگرش‌هاي متمايزِ شكل گرفته شده بر اين اِلمانِ مشترك در هر نظام فكري يكسان نيست. از اينرو مقاله با بهره‌گيري از روش تطبيقي- تحليلي و با هدفِ تاكيد بر شناختِ چگونگيِ ورود انديشه‌ها به هنر اسلامي با توجه به بستر تاريخي و جغرافيايي و جلوگيري از برداشتي صرفا فراتاريخي به منظور اتخاذ نگرشي واقع‌گرايانه‌تر، به اين نتيجه مي‌رسد كه تفكرِ حاكم بر عناصراريعه در هنرِ اسلامي ملهم از فلسفه و حكمت يونانيِ راه‌يافته به عالم اسلامي در كنار امتزاجي با عناصر بومي، و ماهيتِ بازنمايي آن هم وابسته به روايت‌هاي تمثيلي و نمادينِ موجود در خودِ حكمت و فلسفه‌ي اسلامي است.