امر به معروف و نهي از منكر؛ رهيافتي نظري براي مبارزه با رژيم طاغوت از ديدگاه امام خميني(ره)

Commanding Good and Forbidding Evil; a Theoretical Solution for Struggles against Shahʹʹs Regime from Imam Khomeiniʹʹs Viewpoint

مبارزه امام خميني با رژيم طاغوت بر مباني فقهي متعددي استوار است كه امر به معروف و نهي از منكر يكي از مهم‌ترين آنها به شمار مي‌رود. در اين پژوهش نخست به تبيين فقهي امر به معروف و نهي از منكر از نظر حضرت امام اشاره و سپس با رويكردي تاريخي ـ تحليلي به تطبيق اين مبنا بر مواضع ايشان از دهه چهل تا پيروزي انقلاب اسلامي پرداخته شده است. حضرت امام با رويكردي انتقادي به نگاه فردي حاكم بر فقه، امر به معروف و نهي از منكر را با نگاهي اجتماعي بررسي مي‌نمايند. از اين رو نگاه گسترده‌اي به «معروف» و «منكر» داشته و «اقامه عدالت» را مهم‌ترين معروف و «حكومت جور» را بزرگ‌ترين منكر مي‌شمارند.

Imam Khomeiniʹs struggle against Pahlaviʹs regime was founded on numerous jurisprudential bases, an important one of which is commanding good and forbidding evil. In this article, first the jurisprudential explanation of commanding good and forbidding evil from Imam Khomeiniʹs viewpoint has been offered and then, a historic-analytic approach has been applied to find examples in his stances from 1960s to the victory of Islamic revolution of Iran. With a critical approach toward the individual viewpoint dominating jurisprudence, Imam Khomeini examines commanding good and forbidding evil with a social perspective. Therefore, he thinks of a broader meaning for "good" and "evil". He thinks of "implementation of justice" as the most important "good" and "the ruling of a tyrant" as the greatest "evil".