حضانت طفل در فقه و حقوق ايران و مقايسه آن با حقوق انگليس

Custody of Child in Figha and Iranian Law, Comparing It with British Law

حضانت، يكي از حقوق و تكاليف زوجين پس از نكاح و بچهدار شدن است. البته در حقوق ايران، جنبه تكليفي بودن اين حق، كه بيشتر شامل نگهداري جسمي از كودك ميباشد مورد توجه قرار گرفته است، ولي در حقوق انگليس، علاوه بر نگهداري جسمي، موارد ديگري را نيز دربرميگيرد. ديدگاه فقها اماميه و مذاهب چهارگانه اهل سنت نسبت به ماهيت آن، متفاوت است و هر كدام در جهت دفاع از نظر خودشان استدلالهايي بيان ميكنند. بديهي است، تفاوت در ماهيت، تفاوت در آثار آن را در پي دارد. حضانت از طفل، توسط هر كدام از ابوين يا خويشاوندان وي زماني جنبه حقوقي پيدا مينمايد كه نكاح به دلايلي منحل و يا اختلاف بين زوجين وجود داشته و جداي از هم زندگي ميكرده باشند. در هر كدام از حالات فوق، مطابق قانون، فقه و نيز حقوق خارجي براي حضانت طفل، اولويتهايي وجود دارد و شخص صاحب اولويت بايد داراي شرايط معيني باشد. در شرايطي ممكن است از شخص مسيول حضانت، حضانت سلب شود. در بررسي شرايط فوق، مهمترين اصل در حقوق ايران و فقه «مصلحت كودك» و در حقوق انگليس، «رفاه و آسايش كودك» ميباشد. چگونگي رسيدگي به دعاوي حضانت، اهميت ويژهاي دارد. با توجه به حساسيت موضوع، تغيير در حقوق ايران و انگليس براي نيل به اهداف مورد نظر ضروري به نظر ميرسد. آخرين تحول قانونگذاري در خصوص حضانت، به قانون جديد حمايت از خانواده مصوب 1/12/1391 مربوط ميباشد كه نسبت به قوانين قبلي متحول شده است.