نقش سرمايه اجتماعي در توسعه پايدار محلي (مطالعه موردي: سكونتگاه‌هاي شهري و روستايي منطقه عسلويه)

امروزه سرمايه اجتماعي يكي از عوامل اصلي در توسعه پايدار كشورها مي باشد و بُعد اجتماعي توسعه پايدار در مناطق مختلف بدون توجه به مشاركت و سرمايه اجتماعي آن محدوده امكان پذير نمي باشد. هدف از پژوهش حاضر سنجش نقش سرمايه اجتماعي در توسعه پايدار محلي منطقه پارس جنوبي است. كه پارامترهاي نظير گروه‌ها و شبكه ها، اعتماد، فعاليت هاي گروهي، اطلاعات/ارتباطات و همگوني/همبستگي اجتماعي با مطالعات كتابخانه اي، بازديدهاي ميداني و با استفاده از روش توصيفي- تحليلي در سكونتگاه‌هاي روستايي (4 روستا) و شهري (شهر عسلويه و نخل تقي) مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصل با در نظر گرفتن رابطه مستقيم بين توسعه پايدار و سرمايه اجتماعي نشان مي دهد كه، سطح سرمايه اجتماعي و مشاركت در سكونتگاه‌هاي روستايي نسبت به سكونتگاه‌هاي شهري به عنوان عامل بومي و محلي در روند توسعه منطقه پارس جنوبي بيشتر بوده است، كه اين قضيه در پشيبرد اهداف و روند كاري توسعه پايدار منطقه بيشتر موثر مي باشد.