بررسي رابطه‌ تمركز مالكيت و ساختار هيات مديره با كارايي مديريت سرمايه در گردش

هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير برخي از مولفه هاي حاكميتي نظير تمركز مالكيت (درصد سهام پنج سهامدار بزرگ) و ساختار هيات مديره ( اندازه و اسقلال هيات مديره) بر كارايي مديريت سرمايه در گردش است. علاوه بر اين، به منظور سنجش هرچه بهتر مديريت سرمايه در گردش و كارايي آن، از چهار معيار دوره وصول مطالبات، دوره تبديل موجودي، دوره پرداخت بدهي و چرخه تبديل وجه نقد استفاده شده است. بدين منظور، فرضيه هاي پژوهش در قالب سه فرضيه اصلي و دوازده فرضيه فرعي براساس اطلاعات 113 شركت پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در دوره ‌زماني 1385 تا 1391 و با استفاده از الگوي داده هاي تابلويي بررسي وآزمون شدند. نتايج بيانگر آن است كه سطح تمركز مالكيت ارتباط منفي و معناداري با دوره تبديل موجودي و چرخه تبديل وجه نقد دارد، اما ارتباط معناداري با دوره وصول مطالبات و دوره پرداخت بدهي ندارد؛ به عبارتي، افزايش درصد سهام نگهداري شده توسط پنج سهامدار بزرگ به علت بالابردن سطح نظارت سهامداران از طريق كاهش در طول دوره تبديل موجودي و چرخه تبديل وجه نقد، مي‌تواند به افزايش كارايي مديريت سرمايه در گردش منجر شود. اين در حالي است كه ساختار هيات مديره به جز با دوره وصول مطالبات، ارتباط معناداري با ساير معيارهاي مديريت سرمايه در گردش ندارد. بنابراين، در كل مي توان گفت كه به علت عدم رابطه معنادار ساختار هيات مديره با چرخه تبديل وجه نقد به عنوان اثر مشترك و توام سه شاخص ديگر، ساختار هيات مديره تاثير معناداري بر كارايي مديريت سرمايه در گردش ندارد كه اين موضوع مي تواند نشان دهنده ضعف و عدم كارايي هيات مديره در كنترل و نظارت برسياست هاي سرمايه در گردش شركت هاي ايراني باشد.