بررسي ضربان‌هاي گفت‌وگويي و كاركردهاي نمايشي آن در چهار نمايش‌نامه از محمد يعقوبي (با رويكردي به راهكارهاي زبان‌بنياد پل كاستانيو)

Study on Dialogic Beats and Their Dramatic Functions in Four Plays of Mohammad Yaghoubi (An Approach to Paul C. Castagno’s Language-Based Strategies)

ضربان‌هاي گفت‌وگويي، به‌عنوان بنيادي‌ترين واحدهاي قابل تشخيص كنش‌هاي زباني، بخش عمده‌اي از يك متن نمايشي را تشكيل مي‌دهند. در مقاله حاضر، قصد داريم با مطالعه ويژگي‌هاي اين تمهيدات زباني، پاسخي براي سوال اصلي خود، مبني‌بر نحوه عملكرد آن‌ها در توسعه سبك نمايش‌نامه‌نويسي تجربي محمد يعقوبي، بيابيم. چارچوب نظري بحث، تلفيقي از مطالعات زبان و سبك‌شناسي درام «پُل كاستانيو» و «ويمالا هرمان» است. روش انجام اين تحقيق از نوع توصيفي– تحليلي و نمونه‌كاوي است و با بررسي مستقيم متون، امكان تحليل كيفي نمونه‌هاي مطالعاتي، به‌كمك شاخص‌هاي عملياتي تعريف‌شده مهيا شده است. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد كه در سبك تجربه‌گرايانه نمايش‌نامه‌هاي يعقوبي، توجه عمده‌اي به زبان و كاركردهاي متنوع دلالتگرهاي زباني شده است. او با بهره‌گيري از تمهيدات متفاوتي در نگارش گفت‌وگو، ضربان‌هاي گفت‌وگويي را در سطوح گسترده‌اي از دلالت‌هاي زباني و فرازباني به‌كار برده و از آن‌ها به‌عنوان عاملي براي «تاكيد»، «تعليق»، «انقطاع» و «تاثير» بر شيوه‌هاي پايان‌بندي آثار خود استفاده كرده است؛ با اين تفاوت كه رفته‌رفته، كاركرد و نحوه به‌كارگيري اين تمهيدات زباني مشخص‌تر و با مضمون اثر نيز همسازتر شده‌اند.

The Dialogic beats make up a significant portion of a play as concrete manifestations of language paying attention to reader’s mind. This paper aims to study on features of linguistic arrangements find an answer for the main research question i.e. analysis of Dialogic beats in “technique of playwriting” by Mohammad Yaghoubi and their function in linguistic structure in discussed samples. The theoretical framework derived from linguists’ ideas in field of literature and drama such as Paul C. Castagno and Vimala Herman enables qualitative analysis of samples and achieving objectives of the research. The research method is descriptive – analytical. The findings suggest the fact that Yaghoubi, as one of the Iranian contemporary playwrights, uses different arrangements in writing dialogue and applies dialogic beats in wide levels of linguistic and meta-linguistic implications as a mean for “emphasis”, “suspension”, “interruption” and also effecting on ending methods of the work. The difference is that function and the way of using these linguistic arrangements has been more specific and more harmonic with the theme of work.