تأثير خارج شدن زودهنگام ازتخت برتهوع بيماران آپاندكتومي شده

The Effect of early ambulation on nausea in patients undergoing Appendectomy

مقدمه: آپاندكتومی متداول‌ترین عمل جراحی اورژانس است. تهوع به عنوان یك عارضه نگران كننده بعد از عمل، باعث نارضایتی و تجربه ناخوشایند بیماران از عمل جراحی می‌شود. به نظر می‌رسد كه این عارضه با خروج زودهنگام بیماران از تخت كاهش می‌یابد. هدف: تعیین تأثیر خارج شدن زودهنگام از تخت بر تهوع (وقوع، شدت، مدت، دفعات) بیماران آپاندكتومی شده. روش: در این كارآزمایی بالینی، 60 بیمار با عمل آپاندكتومی در بیمارستان امام‌رضا(ع) و دكترشیخ شهر مشهد به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده‌ها معیار شبیه‌سازی بصری شدت تهوع، مقیاس دیداری سنجش درد بود. بیماران در گروه آزمون در چهار مرحله بعد از عمل جراحی آپاندكتومی از تخت خارج شدند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و آزمون‌های آماری تی‌مستقل، من‌ویتنی و مجذوركای تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها:  در مرحله 4 ساعت بعد از عمل، تفاوت معنی‌داری در وقوع، شدت و مدت تهوع بیماران در دو گروه وجود نداشت. وقوع تهوع در 6 و 8 ساعت بعد از عمل در گروه آزمون كمتر از گروه كنترل بود (001/0p<). شدت تهوع نیز در مرحله دوم و سوم خروج زودرس از تخت در گروه آزمون (8/10±2/5) كمتر از گروه كنترل (4/22±8/25)بود (001/0p<). مدت تهوع در گروه آزمون كمتر از گروه كنترل بود (001/0p<). دفعات تهوع در بیماران آپاندكتومی شده در گروه آزمون 5/1 برابر كمتر از گروه كنترل بود (001/0p<). نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد كه خروج زودهنگام بیمار از تخت بعد از عمل جراحی با كاهش وقوع، شدت، مدت و دفعات تهوع بیماران همراه است.

Background: Achieving quality care is an important issue which is often paied attention to in providing nursing care. It seems that communication skills can affect the quality of care. Aim: This study investigated the effect of training the communication skills on the quality of nursing care in patients. Methods: The study was a pretest/posttest experimental design with control group. 60 nurses working in Qhaem and Emamreza hospitals were selected using stratified sampling and then randomly allocated to one of the two groups. In addition,  three patients per each nurse were selected using convenience sampling before and also one, two and three weeks after the intervention. The intervention included communication skills training workshop which was held for eight hours over two days in 2012. Data collection tools included demographic data sheet, Quality Patient Care Scale (QUALPAC) and communication skills Check list. The data were analyzed by SPSS software version 16 using t student test, Mann-Whitney, Wilcoxon and ANOVA tests. Results: The mean score for overall quality of care in communication skills training group was significantly higher at the 2nd, 3rd, and 4th weeks after the intervention compared with the control group (p<0/001). This increase was not similar in different dimensions of quality care. It was 50.8% in the individual psychosocial, 63.8% in the group psychosocial, 54.4% in the relationship, 50/6% the physical, 41% in the general and 98% in the professional dimension. In both intervention and control group, the mean score for overall quality of care significantly decreased at the 2nd, 3rd, and 4th weeks after the intervention compared with preintervention period (p<0/001). Conclusion: As communication skill training is an effective method to improve the quality of care, it is suggested that managers and staff should consider it to improve the quality of patientsʹ care.