اثرات مكمل آهن دوبار در هفته بر توزيع زماني توجه در دختران دبيرستاني

Effect of twice-weekly iron supplementation on attention of female high school students

مقدمه: فقر آهن شایع‌ترین كمبود غذایی در سراسر دنیاست و مطالعات مشاهده‌ای نشان داده است كه كمبود آهن با افت عملكردهای شناختی مرتبط است. هدف: تعیین تأثیر مكمل خوراكی آهن بر توزیع زمانی توجه دختران دبیرستانی روش: در این كارآزمایی بالینی كنترل شده یك‌سوكور، ارزیابی‌های پاراكلینیك روی 200 دانش‌آموز دختر دبیرستانی در استان خراسان شمالی در سال‌های 88-1387 كه به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای-تصادفی انتخاب شده بودند؛ برای تعیین موارد ممنوعیت مصرف آهن انجام شد. سپس دانش‌آموزان به روش تصادفی در دو گروه مداخله و كنترل توزیع شدند. گروه مداخله برنامه مكمل آهن را به صورت 50 میلی‌گرم دو بار در هفته به مدت 16 هفته دریافت كردند؛ و سپس یافته‌ها در دو گروه مقایسه شد. گردآوری داده‌ها با پرسشنامه دموگرافیك،‌ آزمایش CBC و تست تولوز-پیرون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 19 و آزمون‌های تی‌مستقل و تی‌زوجی انجام شد. یافته‌ها:  نسبت انتخاب‌های كل در نیمه زمانی اول به نیمه دوم زمانی، كه نشان‌دهنده توزیع توجه افراد در طول زمان است؛ در گروه مداخله 24/0±75/0 و در گروه كنترل 99/0±90/1 بود (001/0p<). این نشان‌دهنده آن است كه عملكرد توجهی گروه كنترل در طول اجرای آزمون، به شكل معنی‌داری نسبت به گروه مداخله كاهش یافته است. نتیجه‌گیری: دریافت مكمل خوراكی آهن به میزان 50 میلی‌گرم دو بار در هفته به مدت 16 هفته در دختران دبیرستانی تأثیر مثبتی بر نمره توجه و توزیع زمانی عملكرد توجهی یا توجه مداوم دارد.

Background: Achieving quality care is an important issue which is often paied attention to in providing nursing care. It seems that communication skills can affect the quality of care. Aim: This study investigated the effect of training the communication skills on the quality of nursing care in patients. Methods: The study was a pretest/posttest experimental design with control group. 60 nurses working in Qhaem and Emamreza hospitals were selected using stratified sampling and then randomly allocated to one of the two groups. In addition, three patients per each nurse were selected using convenience sampling before and also one, two and three weeks after the intervention. The intervention included communication skills training workshop which was held for eight hours over two days in 2012. Data collection tools included demographic data sheet, Quality Patient Care Scale (QUALPAC) and communication skills Check list. The data were analyzed by SPSS software version 16 using t student test, Mann-Whitney, Wilcoxon and ANOVA tests. Results: The mean score for overall quality of care in communication skills training group was significantly higher at the 2nd, 3rd, and 4th weeks after the intervention compared with the control group (p<0/001). This increase was not similar in different dimensions of quality care. It was 50.8% in the individual psychosocial, 63.8% in the group psychosocial, 54.4% in the relationship, 50/6% the physical, 41% in the general and 98% in the professional dimension. In both intervention and control group, the mean score for overall quality of care significantly decreased at the 2nd, 3rd, and 4th weeks after the intervention compared with preintervention period (p<0/001). Conclusion: As communication skill training is an effective method to improve the quality of care, it is suggested that managers and staff should consider it to improve the quality of patientsʹ care.