تأثير آينه‌درماني بر توانايي حركتي بيماران پس از سكته مغزي

The effect of mirror therapy on motor abilities of patients with stroke

مقدمه: سكته مغزی یكی از علل عمده از كارافتادگی است. معرفی و توسعه روش‌های درمانی جدید به منظور ارتقاء و تسریع مرحله بهبودی بعد از حادثه مغزی، از لحاظ درمانی، اجتماعی و اقتصادی اهمیت زیادی دارد. هدف: تعیین تأثیر آینه‌درمانی بر توانایی حركتی بیماران پس از سكته مغزی. روش: تعداد 38 نفر بیمار مبتلا به سكته مغزی در این كارآزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان‌های قائم (عج) و امام‌رضا (ع) در مدت 8 ماه به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه كنترل (18 نفر) و آینه­درمانی (20 نفر) قرار گرفتند. در گروه مداخله، آینه­درمانی به مدت 30 دقیقه و در 20 جلسه به صورت روزانه یا روزدرمیان انجام شد؛ به این صورت كه فرد حركات دامنه حركتی اندام فوقانی و تحتانی را توسط سمت سالم در مقابل آینه انجام می‌داد و فقط تصویر آینه­ای آن را مشاهده می­نمود. برنامه معمول (تحریك عصبی-عضلانی و حركت‌درمانی) نیز برای هر دو گروه اجرا شد. توانایی حركتی اندام فوقانی و تحتانی قبل، حین و پس از درمان با استفاده از ابزار بازیابی حركتی، عملكرد حركتی، توانایی راه رفتن ارزیابی شد. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 5/11 و آزمون‌های تی‌مستقل، من‌ویتنی و مجذوركای تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها:  دو گروه قبل از مداخله از نظر شاخص­های توانایی حركتی و متغیرهای مداخله­گر تفاوت آماری معنی­داری نداشتند (252/0=p).بیماران در گروه آینه‌درمانی پس از مداخله از نظر شاخص­های عملكرد حركتی، بازیابی حركتی و توانایی راه رفتن نسبت به گروه كنترل بهبود داشتند (05/0p<). نتیجه‌گیری: آینه­درمانی به عنوان یك درمان ساده، ارزان و مهمتر از همه، مددجو-محور می­تواند توانایی حركتی اندام‌ها را بهبود بخشد.

Background: Stroke is one of the major causes of disability. Therefore, it is important to introduce and develop new treatment approaches in order to improve and enhance post stroke recovery process for medical, social and economical purposes. Aim: To determine the effect of mirror therapy on motor ability of patients with stroke. Methods: This Randomized Controlled Trial was conducted on 38 patients with stroke, hospitalized in Imam Reza and Quaem hospital in Mashhad. They were randomly allocated into two groups of control (18 patients) and mirror therapy group (20 patients). In an experimental group, twenty 30minute sessions were performed daily or every other day. In this procedure, patients performed a range of motion of upper and lower extremities of healthy side in front of the mirror and observed only the mirror image. In additional to mirror therapy in both groups, the routine program (physiotherapy and neuromuscular stimulation) was performed. Upper and lower extremity motor abilities were assessed before, during and after the intervention using motor recovery scale, function index measure and function ambulation classification. Finally, data were analyzed by SPSS version 14. Results: Two groups showed no significant difference in terms of motor ability indexes and confounding variables before the intervention. Motor ability indexes, movement recovery and walking ability in mirror therapy group were significantly improved in comparison with control group after the intervention. (P>0.05) Conclusion: Mirror therapy can improve motor ability of patients with stroke as a simple, inexpensive and patient-oriented treatment.