دولت و استعاره امانت در مردم‌سالاري ديني

مدعاي اين نوشتار آن است كه استعاره امانت ميتواند ظرايف دولت و قدرت در منظومه اسلامي و مردم‏سالاري ديني را نشان دهد. با امانت‌پنداري دولت و قدرت و استخراج وجوه شباهت‌ها بين امانت و امانت‌داري در امور مادي يا معنوي از يك سو و با قدرت و دولت و دولت‌مردان از سوي ديگر، سرشت قدرت و دولت در اسلام نشان داده ميشود. امانت‏داري در وجه عام آن ارزش مطلق فرامكاني، فرازماني و فرانسلي و اصل غير قابل تعطيل و استثناناپذير در اسلام است. امانت يكي از مفاهيم كاربردي در تحقق مردم‌سالاري ديني و حكم‌راني خوب و سياست سالم در جمهوري اسلامي است و با عملياتي‌شدن آن در دو وجه حكومت‌كنندگان و حكومت‌شوندگان در مباحث مختلف، از جمله انتخابات در قالب راي‌دهندگان و امانت‏داري آن راي توسط مسيولان از سوي رهبري، افق جديدي در توليد سرمايه اجتماعي و سياسي و امنيت رواني در ايران و سياست سالم گشوده شده است. در اين نوشتار، امانت در سه وجه آن و در تعاملات شش‌گانه و در دو محور امانت‌دهنده و امانت‌گيرنده نظام‌مند شده است.