جمهوري اسلامي ايران و سازمان هاي بين المللي

A survey of development of Islamic Republic of Iran’s relationships with international organizations

حيات سياسي، اقتصادي و فرهنگي هر كشوري ايجاب مي كند كه با سازمان هاي بين المللي تعامل داشته باشد. حيطه عملكرد و فعاليت سازمان هاي بين المللي به حدي گسترش يافته كه حتي اگر كشوري بخواهد هيچ تعاملي با آنها نداشته باشد، نمي تواند از محدوديت هاي اعمالي آنها بر خودش رهايي يابد. در اين نوشتار، روند تحول در روابط جمهوري اسلامي با سازمان هاي بين المللي به چهار دوره تقسيم شده است: دوره اول از بهمن 57 آغاز و تا آبان 58 ادامه داشته كه دوره ادامه روابط رسمي محدود ايران با سازمان هاي بين المللي بوده است. دوره دوم، دوره مقابله و مواجهه با سازمان هاي بين المللي بوده كه بيشترين نماد اين جهت گيري در موضوعاتي نظير اشغال سفارت آمريكا و جنگ تحميلي بوده كه دوره زماني آبان 58 تا 67 را دربر مي گيرد. دوره سوم كه از سال 68 تا 76 را دربر مي گيرد، دوره هم گرايي و هم زيستي با سازمان هاي بين المللي بوده است. ايران در اين دوره تلاش كرده تا ضمن ورود به سازمان هاي بين المللي، واقعيت هاي بين المللي مترتب بر آنها را بپذيرد. دوره چهارم كه با دوم خرداد 76 آغاز مي شود، دوره نقش آفريني محدود كشور در سازمان هاي بين المللي است.

The political, economic, and cultural life of a country makes it to have moderate relationships with international organizations. The range of the activities of international organizations became so wider that if country decides not to have any interactions with them, it cannot escape from the limitations they impose on it. In this paper, the procedure of the development of Islamic Republic of Iran’s relationship with international organizations is divided into four stages. The first stage started from Behaman 1357 (February 1979) and continued to Aban 1358 (November 1979) and was the continuation of Iran’s limited official relationship. The second stage was the time of confrontation with international organizations, realized in the occupation of USA’s embassy and the imposed war. This stage started from November 1979 and continued till 1988. The next stage, 1988-1997, can be characterized in terms of convergence and peaceful cohabitation with international organizations. In this stage, Iran tried to enter into international organizations and accept the related international realities. The final stage, starting after the rise of Reformists in 1997, is a time when Iran started to play limited roles in international organizations. Successful holding of the Islamic Countries Heads Conference, effective and constructive participation in solving regional and international problems, expanding its relationships with United Nations and related institutions in the light of “Dialogue of Civilizations” are its major characteristics.