ديپلماسي فرهنگي امريكا و فرانسه

سياست توسعه كاربرد زبان ملي، بخشي از ديپلماسي فرهنگي نسبتاً خاموش بسياري از كشورهاي جهان به ويژه ابرقدرت هاست. اين كشورها در تحقق اين مهم از سياست ها و راهكارهاي متنوعي به تناسب پيشرفت هاي زماني سود جسته اند. در اين نوشتار به برخي از مهم ترين شيوه هاي اعمال شده توسط دو كشور فرانسه و امريكا در گسترش زبان فرانسه و انگليسي به منزله دو زبان زنده و شايع پرداخته شده است. برخي از آن چه تحت عنوان راهكار يا سياست فرهنگي گفته شده، در حقيقت پي آمد پنهان و غيرمقصود يا نتيجه قهري برخي سياست هاي اعمال شده در طول تاريخ و به عبارتي شانس ها و موفقيت هاي ويژه اي است كه به نوعي به گسترش، تثبيت، ارتقا و برتري زباني خاص در كنار ساير برتري هاي فرهنگي منتهي شده است. نكته مهم اين كه گسترش زبان بيش از آن كه به صورت مستقل، مطرح باشد، تابعي از مجموعه روابط و مناسبات مختلف جوامع انساني است و بالطبع ميزان موفقيت در اين عرصه، مرهون موفقيت و كسب وجهه و جايگاه در ساير زمينه هاي فرهنگي، اقتصادي، سياسي، اجتماعي است. مجموع سياست ها و راهكارهاي خرد و كلاني كه چه به صورت آگاهانه و برنامه ريزي شده و چه به صورت قهري كه به رونق ديپلماسي فرهنگي به طور عام و به گسترش و توسعه اين دو زبان به مثابه نماينده دو كانون فرهنگي ذي نفوذ كمك كرده