مدل‌هاي پيش‌بيني سفرهاي آموزشي پياده دانش‌آموزان.مطالعه موردي شهر مشهد

-

  كاسته شدن از تعداد دانش‌آموزانی كه مسیر خانه تا مدرسه را با روش پیاده‌روی طی می‌كنند، زنگ خطری برای برنامه‌ریزان شهری است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه عوامل جمعیتی، اجتماعی، كالبدی و حمل و نقلی با سفرهای آموزشی دانش‌آموزان و طول سفرهای مذكور در مناطق شهر مشهد می‌باشد. مبنای نظری تحقیق، نظریه رشد هوشمند و پایداری شهر است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از دو نوع روش اسنادی و پیمایشی صورت پذیرفته است. جهت بررسی نحوه انجام سفرهای آموزشی دانش‌آموزان دبستانی و تعیین متوسط فاصله خانه تا مدرسه، از روش پرسشنامه استفاده شده است. حجم نمونه شامل 251 نفر از دانش‌آموزان كلاس‌های پنجم ابتدایی 5 مدرسه در مناطق مختلف شهر مشهد می‌باشد. در این تحقیق 10 متغیر مستقل به عنوان ویژگی‌های مناطق شهری و 2 متغیر وابسته شامل تعداد دانش‌آموزانی كه پیاده به مدرسه می‌روند و طول سفر آنها مورد بررسی قرار گرفته است. آزمون‌های آماری و مدلسازی به كمك نرم افزار SPSS انجام شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد: الف- با افزایش تعداد دانش‌آموز و تراكم ترافیك در یك منطقه، تعداد دانش‌آموزانی كه از شیوه پیاده‌روی برای رفت و آمد به مدرسه استفاده می‌كنند، افزایش می‌یابد. ب- متغیرهای جمعیت، مساحت و طول معابر منطقه، با مسافت پیاده‌روی دانش‌آموزان همبستگی معنی‌دار مثبت و پارامترهای تراكم دانش‌آموز و تراكم معابر بحرانی (پر ترافیك) در منطقه، با مسافت پیاده‌روی دانش‌آموزان همراهی معنی‌دار منفی دارند.  

-