آسيب شناسي تربيت ديني در آموزش و پرورش معاصر ايران

واژه تربيت به معناي پروردن و آموختن است، به همين جهت مفهوم تربيت در مورد انسان، ناظر بر پروردن به معناي شكوفا كردن استعدادهاي اوست. بر اساس اين، تربيت ديني به معناي زمينه سازي براي شكوفايي استعدادهاي انسان مبتني بر آموزه هاي دين است. با وجود اين و علي رغم تلاش هاي فراوان انجام شده جهت تحقق اهداف تربيت ديني، اين اهداف و انتظارات برآورده نگرديده است و يكي از عوامل مهم آن به كارگيري روشهاي آسيب زا از سوي معلمان در مدارس مي باشد. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي و شناخت آسيب هايي است كه در نظام آموزش و پرورش ايران وجود داشته و مانع از تحقق تربيت دانش آموزان براساس آموزه هاي ديني مي گردد. اين مطالعه به روش كتابخانه اي و با استفاده از مستندات موجود و مرتبط با موضوع تربيت ديني انجام گرفته و نتايج نشان مي دهد كه از ميان عوامل متعدد مرتبط و موثر در تربيت ديني، عواملي كه باعث به كارگيري روشهاي آسيب زا از سوي معلمان در مدارس مي شود و همچنين تفاوتهاي فردي معلمان بيشترين تاثيرگذاري را دارند. در پايان، پيشنهادها و راهكارهايي در مورد بهبود وضعيت تربيت ديني ارايه گرديده است.