تاثير روش تدريس مشاركتي بر عملكرد تحصيلي دانش آموزان در درس ديني و قرآن در مقايسه با روش تدريس سخنراني (شهرستان بهبهان)

هدف اين پژوهش بررسي تاثير روشهاي فعال تدريس (مشاركتي) در مقايسه با روشهاي تدريس سنتي(سخنراني )است. نمونه آماري شامل 47 نفر دانش آموزان مقطع متوسطه اول سال سوم شهرستان بهبهان است كه به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي(چند مرحله اي) انتخاب شدند. از اين تعداد 24 نفر گروه آزمايش و 23 نفر گروه گواه انتخاب شدند. پژوهش ازنوع مقايسه اي است و ابزار پژوهش دو امتحان ديني و قرآن مي باشد. فرض تحقيق عبارت بود از اينكه روش تدريس مشاركتي در مقايسه با روش سخنراني تاثير بيشتري برعملكرد تحصيلي دانش آموزان دارد. براي آزمودن فرضيه ها از t گروههاي مستقل استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه در درس ديني تفاوت معناداري در استفاده از دو روش تدريس ياد شده وجود ندارد. اما در درس قرآن تفاوت معناداري در سطح p < 0/05وجود داشت. بنابراين استفاده از روش تدريس مشاركتي براي اين درس مفيد است.