نقش جامعه در القاي احساس حقارت در كودكان و نوجوانان

انسان ها براي ارضاي نيازهايشان با يكديگر تعامل اجتماعي دارند. در اصطلاح جامعه شناسي به مجموعه اي از انسان ها كه با هم تعامل اجتماعي دارند، جامعه گفته مي شود؛ آموزش و پرورش هم يكي از نهادهاي كهن جامعه است. كه آموزش و پرورش كودكان و نوجوانان بعد از نهاد خانواده در مدرسه صورت مي گيرد كه مدرسه مكان آموزشي است كه براي آموزش دانش آموزان تحت رهبري معلمان طراحي شده است كه مي تواند از جنبه هاي مختلف بر آموزش و پرورش كودكان و نوجوانان تاثير مثبت و منفي داشته باشد. يكي از تاثيرات منفي كه همين نهاد اجتماعي مي تواند داشته باشد القاي حس حقارت در كودكان و نوجوانان است. حس حقارت هم جز آن دسته يادگيري هايي است كه در برنامه درسي پنهان آموزش و پرورش اتفاق مي افتد. در نتيجه «احساس حقارت» از جمله احساس هايي است كه تقريبا تمامي افراد با شدت و ضعف با آن درگير هستند. اين احساس از يك سو، گران بهاترين انگيزه اي است كه انسان را وادار مي كند تا به تكامل خويش و راهكارهاي رسيدن به كمال بينديشد تا آنجا كه مبناي حركت و موجب گذر از كهتري به مهتري مي گردد و از سوي ديگر، مي تواند نقشي مخرب و ويرانگر داشته باشد و به صورتي دردناك در وجود فرد رسوخ يابد و به جاي حركت و گذر به مهتري، موجب رفتارهاي نامطلوب و غيرعادي شود. احساس حقارت همچون سكه دو رويي است كه يك روي آن ارجمندي انسان را در پي دارد و روي ديگرش سقوط او را. بنابراين، موفقيت و عدم موفقيت انسان وابسته به چگونگي مواجهه با احساس حقارت است. بنابراين جامعه و در راس آن مدارس از طريق برنامه درسي پنهان خود مي توانند در القاي حس حقارت در كودكان و نوجوانان نقش داشته باشند.