قرآن ، طنز، هجو و ادبيات

طنز، يكي از شگردهاي ادبي و قابليت هاي اجتماعي است كه مي تواند پيام ها، درد و رنج ها و حوادث اجتماعي را با معجوني هدفمند از نيش و نوش، بيان كند. موضوع مورد بحث در اين مقاله، «طنز ازديدگاه دين» است كه هدف هاي آن عبارتند از: دست يابي به مفهومي دقيق و جامع و مانع از طنز، كشف حكم شرعي طنز، بيان حد و مرزهاي ديني اركان طنز. روش پژوهشي اين نوشتار كتاب خانه اي با گرايش دين شناختي است. طنز ازمنظرديني يك امر خيالي نيست و محدود كردن هنر و طنز با ضوابط شرعي، در واقع، ايجاد يك رشته تخصصي در طنز است كه فرد مي تواند هزاران گزينه متفاوت داشته باشد. در اين پژوهش ،درمقدمه تعاريفي ازطنز ارايه شده وسپس به تفاوت طنز با ساير شوخ طبعي ها، به اجمال اشاره شده است. بعدبه بررسي مضامين آيات قرآني درارتباط با طنز ومطابيه پرداخته شده است . نخست به جاذبه ها و شگفتي هاي قرآن و تاثير قرآن بر علوم و دانش بشري پرداخته شده و از تاثير قرآن در شعر فارسي نيز سخن به ميان آمده است. دربخش ديگرتحقيق كه در واقع قسمت اصلي و عمده تحقيق به شمار مي رود، به بررسي مضامين تعدادي ازآياتي كه لحن طنزآميزدارند پرداخته شده است و گزيده هايي از اشعار شاعران را كه مزيّن و مستند به آيات قرآني بوده اند را استخراج نموده و ارتباط معنايي ميان آيه مربوطه و عبارات و مطالب منتخب با آوردن شرح كوتاهي از آن، غرض و انگيزه اصلي مولّف از آوردن آيه و سپس دربعضي موارد مفهومي برابر با معناي آيه از كلام امير مومنان امام علي (ع) ذكرگرديده است .