تاثير آموزش مهارتهاي ارتباطي بر اضطراب و پرخاشگري

هدف از تحقيق حاضر، تعيين ميزان اثربخشي آموزش مهارتهاي ارتباطي بر كاهش اضطراب و پرخاشگري دانش آموزان مقطع راهنمايي بوده است. جامعه آماري اين تحقيق دانش آموزان دختر مقطع راهنمايي شهر سوسنگرد مي باشد. نمونه آماري را تعداد 36 دانش آموز تشكيل مي‌داد كه نمره آنها در اضطراب و پرخاشگري يك انحراف معيار بالاتر از ميانگين بوده و نمونه انتخاب شده با استفاده از روش تصادفي به دو گروه آزمايش (18 نفر) و گواه (18 نفر) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در اين تحقيق، پرسشنامه اضطراب بك و همكاران (1990) و پرسشنامه پرخاشگري (باس و پري، 1992) بود. طرح تحقيق، تجربي با پيش آزمون- پس آزمون و گروه گواه بود. ابتدا براي هر دو گروه پيش آزمون اجرا گرديده، سپس مداخله آزمايشي (آموزش مهارتهاي ارتباطي) براي گروه آزمايش در طي 10 جلسه (هر جلسه 90 دقيقه) به اجرا در آمد. پس از اتمام برنامه درماني، پس آزمون اجرا گرديد. داده ها با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه مهارتهاي ارتباطي باعث كاهش اضطراب (001/0 > p) و پرخاشگري (05/0 > p) پس آزمون گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه شده است. همچنين نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري بين پس آزمون گروه آزمايش و گروه گواه در مولفه هاي پرخاشگري فيزيكي و پرخاشگري كلامي وجود دارد، اما در مولفه هاي خشم و خصومت تفاوت معناداري مشاهده نگرديد.