نقش هيجان هاي خودآگاه (استعداد شرم و استعداد گناه) و سبك هاي اسنادي در پيش بيني نشانه هاي عمومي روانپزشكي

هدف اين پژوهش بررسي رابطه هيجان هاي خودآگاه (استعداد شرم و استعداد گناه) و سبك-هاي اسنادي در پيش بيني نشانه هاي عمومي روانپزشكي بود. اين پژوهش از نوع توصيفي و همبستگي بود كه در راستاي هدف مذكور تعداد 165 نفر از دانشجويان دانشگاه علامه طباطبايي به روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها آزمون عاطفه خودآگاهي (TOSCA)، پرسشنامه سبك هاي اسنادي (ASQ) و سياهه مختصر نشانه ها (BSI) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها تحليل و رگرسيون چندگانه استفاده شد. يافته ها نشان داد آزمودني هاي مونث بيشتر مستعد احساس شرم و گناه هستند و در موقعيت-هاي شكست بيشتر از سبك هاي اسنادي كلي و پايدار استفاده مي كنند. بين استعداد شرم با سبك هاي اسنادي افسرده ساز رابطه مثبتي وجود دارد. استعداد احساس گناه تنها با سبك اسناد كلي-جزيي رابطه دارد. سبك اسنادي كلي-جزيي، استعداد شرم و سبك اسنادي دروني-بيروني به صورت معناداري نشانه هاي عمومي را پيش بيني مي كنند. 20درصد از واريانس نشانه هاي عمومي رواني به وسيله اين متغيرها تبيين شد. مبتني بر يافته ها مي توان بيان داشت كه استعداد شرم، سبك هاي اسنادي كلي و دروني توانايي پيش بيني نشانه هاي عمومي رواني را دارند.