جنگ و صلح از ديدگاه قرآن

War and peace from a Qur’anic perspective

پرسش اصلي مقاله حاضر اين است كه آيا قرآن كريم، در روابط خارجي دولت اسلامي با غير مسلمانان، اصل را بر جنگ (صاله الجهاد) مي گذارد يا بر هم زيستي مسالمت آميز (اصاله الصلح)؟ اين مقاله ضمن اشاره به نظريه پردازان به طرح دو نظريه و نقد دلايل آنها پرداخته است. در اين باره سه گزاره «جهاد اسلامي فقط جهاد دفاعي است»، «قيود جهاد ابتدايي مانع تحقق گسترده آن مي‌شود» و «جهاد ابتدايي اختصاص به زمان تاسيس دولت اسلامي داشته است؟ مورد بررسي و تحليل مستقل قرار گرفته است. نويسنده در نهايت موضوعي ميانه اتخاذ كرده و اصالت را متعلق به دعوت موثّر در جهت گسترش توحيد دانسته است (اصاله الدعوه)

Does the holly Qur’an found the basis of Islamic government’s foreign relationship with non-Islamic countries on war or on peaceful coexistence? This paper presents to two thesis and evaluates their arguments in this regard. The three major arguments, elaborated and analyzed here, are: “Islamic jihad is only a defensive jihad,” “the primary jihad constraints block its widespread realization,” and “primary jihad is limited to the time of the establishment of Islamic government.” The writer finally adopts a moderate position and founds the basis on the efficient invitation to the oneness [tohid] of Allah.