امنيت ملي و توسعه پايدار: پارادايم پساواشنگتني و حكمروايي خوب

National Security and Sustainable Development: Post-Washington Paradigm and Good Governance

حكمروايي خوب يك اصطلاح غيرمتعيّن است كه به اقتضاي بستر تفسير مي گردد. اين اصطلاح با هدف توسعه مردم سالاري و مساوات، هم داراي ابزارهاي وسيع تر و هم اهداف گسترده تر است. اين نوع حكمروايي و توسعه پايدار، دو مفهومي هستند كه به يكديگر مرتبط-اند و اگرچه حكمروايي خوب، توسعه پايدار را ضمانت نمي كند، اما فقدان آن، تحديد و مانعي براي توسعه پايدار مي شود. از سوي ديگر، امنيت، شرايط و بسترهاي تحقق اين دو هدف والا را فراهم مي كند و منجر به تاثيرات زيادي بر يكديگر مي شود. بنابراين، با مفروض گرفتن اين ادعا كه حكمروايي خوب، توسعه پايدار و امنيت ملّي بر اساس ترسيم خطوط وابستگي متقابل، كناكنش همبسته، تعامل گرا، عقلانيت ارتباطي و راهگشا موجب پيشرفت هر واحد سياسيِ درحال توسعه مي باشد، اهتمام اين مقاله بر تحليل چيستي و چرايي اين پديده است.

Basically, good governance as a normative and theoretic notion explaining based on context, is a meta-concept phenomenon that will be constructed by other concepts. As third generation of governance, this paradigm is the production of institutionalism theory merging state, civil society and private sector. With regard to promotion of democracy and equality, not only good governance has outstretch instruments but also greater goals. Infect, in development lexicon, good governance has been posed as an alternative for development. This kind of governance and sustainable development are two inseparable concepts. Although good governance does not warrant the sustainable development but its dearth will bring about obstacles for development. So, the importance of these concepts will not be functioned in disengagement but in security environment because security will sort out the operation context of these aims. This paper argues that national security, sustainable development and good governance are inseparable concepts which bring forward development for particular political unit.