روش‌شناسي ساختارمند براي ارزيابي و انتخاب در زنجيره تامين

مديريت زنجيره تامين (SCM) يكي از راهبردهاي رقابتي به كار گرفته شده در شركت‌هاي جديد و هدف اصلي مديريت زنجيره تامين، يكپارچه‌سازي تامين‌كنندگان مختلف براي تامين تقاضاي بازار است. با اين وجود، ارزيابي و انتخاب تامين‌كننده نقش بسيار مهمي در ايجاد يك زنجيره‌ تامين موثر دارد. تمركز روش‌هاي سنتي ارزيابي و انتخاب تامين‌كنندگان بر روي نيازهاي هر يك از شركت‌ها بوده است و كل زنجيره‌ تامين را در‌ نظر نمي‌گرفت. از اين‌رو، اين تحقيق روش‌شناسي ساختارمندي‌ را بر مبناي طرح معماري يكپارچه‌سازي زنجيره تامين، براي ارزيابي و انتخاب تامين‌كننده ارايه مي‌كند. جهت گسترش و پيشرفت روش شناسي ارزيابي و انتخاب تامين‌كننده در زنجيره تامين، ابتدا راهبردهاي رقابتي شركت با استفاده از تجزيه و تحليل نقاط قوت و ضعف، فرصت‌ها و تهديدها (SWOT) مشخص مي‌شود. معيار و شاخص‌هاي انتخاب تامين‌كننده بر اساس راهبردهاي رقابتي انتخاب مي‌شوند تا از اين طريق، چارچوبي براي انتخاب تامين‌كننده به‌وجود آيد. پس از آن، تامين‌كنندگان بالقوه از طريق روش‌ تحليل پوششي داده‌ها (DEA) غربال مي‌شوند. رتبه‌بندي تامين‌كنندگان بالقوه‌ از‌ طريق روش‌ شباهت‌ به‌ گزينه ايده‌آل (TOPSIS)، كه يك روش تصميم‌گيري چند معياره است، انجام مي‌شود. در نهايت نيز از صنعت نساجي تايوان براي بيان امكان و كاربرد روش‌شناسي پيشنهادي‌ استفاده شده است. اين تحقيق روابط مشاركتي و مديريت تامين‌كنندگان بالقوه را تسهيل مي‌كند تا از اين طريق بتواند به افزايش قابليت و‌ كيفيت توسعه محصول، كاهش زمان و هزينه چرخه عمر محصول و در پي‌ آن، افزايش قابليت بازاريابي محصول كمك كند.