كيفيت پيدايش و انتزاع مفاهيم كلي

از ديدگاه اكثر فلاسفه اسلامي، منشا همه مفاهيم كلي ماهوي، صورت‌هاي جزيي است كه از طريق ادراك حصولي يا حضوري به وجود آمده است. وقتي مفهوم كلي را با مفهوم جزيي مقايسه مي‌كنيم، اين سوال مطرح مي‌شود كه ذهن چگونه از موارد محدود و جزيي به شناخت كلي مي‌رسد؟ ديگراينكه چگونه يك مفهوم كه در ابتدا بر بيش از يك فرد صدق نمي‌كند، در مرحله ادراك عقلي بر بي نهايت افراد صدق مي‌كند؟ فلاسفه اسلامي براي تبيين اين مطلب، نظريات مختلفي ارايه كرده‌اند كه دو نظريه معروف در اين باب از ابن‌سينا، فيلسوف شاخص حكمت مشا و ملاصدرا بنيان‌گذار حكمت متعاليه، با اقبال و پذيرش بسياري از فلاسفه ديگر مواجه شده است. در اين مقاله، ضمن بررسي دو نظريه فوق، آراي مختلف فلاسفه اسلامي در اين باب بررسي مي‌شود.