قاتلين زنجيره اي از منظر روان شناسي- جنايي

از زاويه رويكردهاي سنتي روان شناسي جنايي، قاتلين زنجيره اي همواره به مثابه نابهنجاراني واجد خصايص روان شناختي منحصر به فردبه تصوير كشيده شده و جايگاه آنان تا مرتبه هيولاهاي آدمخوار در جامعه تنزل يافته است.بدين سان،نگرش منفي نسبت به قاتلين زنجيره اي متاثر از ذهنيت هاي نادرستي است كه با الهام از رهيافت هاي روان شناسي جنايي سنتي درباورهاي عموم مردم رسوخ كرده است. اين نوشتار مي كوشد تا از رهگذر تاملي بر شواهد رفتاري و خصايص رواني و شخصيتي قاتلين زنجيره اي، در تصوير ارايه شده از اين طيف مجرمان بازانديشي كند. فقدان احساس گناه در قاتل زنجيره اي آن هم به بهانه پاكسازي جامعه از فساد با ملاك دانستن تعبير انگل هاي اجتماع نسبت به قربانيان- كه در واقع توجيه گر جنايت ارتكابي توسط آنان است تبحر قاتلين زنجيره اي در جلب اعتماد قربانيان خود از رهگذر برقراري تعاملات اجتماعي، عدم احساس همدردي با قربانياني كه توسط آنان مثله شده و يا اعضاي بدن آنان خورده مي شود، به گونه اي كه احساس ترحم به نازل ترين مرتبه خود مي رسد، همگي مولفه هايي است كه دربادي نظر نمايانگر اختلالات شخصيتي در قاتلي روان پريش مي باشد، حال آن كه امكان مشاهده چنين مولفه هايي در ساير افرادي كه هرگز مرتكب جرمي در زندگي خودن شده اند - با شدت و ضعف متفاوت- وجود داشته و درنتيجه تفكر سنتي نسبت به قاتل زنجيره اي و نوع نگرش نسبت به جايگاه آنان را دچار ترديد جدي مي كند.