بررسي تعارض شرطي‌انگاري گزاره‌هاي لابتّيه با نظريه وجود ذهني

Conditionality of Unactualized Propositions and the Theory of Mental Being

اين مقاله درصدد اثبات گزاره‌هايي است كه موضوع آن‌ها امور ممتنع‌الوجود است (قضاياي لابتّيه) كه به گزاره شرطيه تحويل مي‌شوند و ساختار آن‌ها حمليه نيست. از همين‌رو، از شمول قاعده فرعيه خارج مي‌شوند و از سوي ديگر، چون مهم‌ترين استدلال براي اثبات نظريه وجود ذهني مترتّب بر حملي‌بودن اين نوع قضاياست، پس استدلال اصلي اثبات اين نظريه نيز، با شرطي‌انگاري گزاره‌هاي يادشده، مخدوش مي‌شود، اما در مقابل مي‌توان نظريه وجود ذهني را كه از مهم‌ترين دستاوردهاي فلسفه اسلامي است با استفاده از علم حضوري اثبات كرد.

In this essay, it will be proved that unactualized propositions, which have subjects that are impossible to exist, should be reduced to conditional propositions and their primary structures are not categorical. But on the other hand, if we want to accept “the Theory of Mental Being”, these propositions must be considered as categorical propositions in order to be included by “the rule of subordination”. So, if we accept that unactualized propositions are categorical, the arguments for the “Theory of Mental Being” will be denied. However, we can prove the theory by the notion of “direct knowledge”.