روح «معنا» در تفكر ابن‌عربي

The Essence of ‘Meaning’ in Ibn Arabi’s Thought

«معنا» در انديشه "ابن‌عربي"، حقيقتي كلي و مشترك ميان مراتب معنايي يك واژه است. هر واژه مراتبي را از معنا دارا است كه به صورت حقيقي بر همه آنها صدق مي‌كند. اين حقيقت مشترك، روح واحد حاكم بر معاني يك واژه را شكل مي‌دهد. اين نظريه، بر آيات الاهياتي قرآن (آيات ناظر به اوصاف خدا) تطبيق مي‌كند و براساس آن، نسبت محمولات اين آيات به موضوع آن يعني خدا، حقيقي و خالي از مجاز است. محمولات تشبيهي آيات الاهياتي، پس از انصراف معنا از عوارض ناسوتي و امكاني، به خدا نسبت داده مي‌شوند. در فهم اين نظريه، مباحث هستي‌شناسانه ابن‌عربي بسيار مهم مي‌نمايد. اين نظريه، در فهم و تفسير متون الاهياتي قرآن تاثيرگذار است. هدف اين نوشتار، تبيين نظريه ابن‌عربي در باب ماهيت معنا جهت معناشناسي محمولات الاهياتي قرآن و ارايه ثمرات عملي اين نظريه است

‘Meaning’, in Ibn Arabi’s thought, is a general and common truth between the different semantic levels of a lexical item. Each item naturally has levels of semantics on which it applies. This common truth makes up the single essence dominant on the meanings of a word. This theory reconciles with the divine verses of the Quran (those which are concerned with the properties of God), and based on this theory, the relation between the loads of these versus to their subject, that is God, is actual and free of figurative elements. The analogic products of the divine verses, after disregarding meaning from the temporal and potential complications, are attributed to God. In understanding this theory, Ibn Arabi’s ontological subjects are of great importance. This theory is greatly influential in understanding and hermeneutics of the Quran’s divine texts. The aim of this paper is to explain Ibn Arabi’s theory in terms of the essence of meaning with the end goal of undertaking semantic studies regarding the loads of the divine versus and to present this theory’s practical results.