الهجا الكاريكاتوري في شعر دعبل الخزاعي

هجو يكي از گونه هاي مهم ادبي است، كه بيش از غرض هاي شعري ديگر، بيانگر عواطف و احساسات شاعر و تصوير گر زندگي فردي و اجتماعي به زباني ساده است؛ از اين رو توجه بسياري از منتقدان و پژوهشگران را به خود معطوف داشته است. در عصر عباسي – عصر طلايي ادبيات عرب – هجو طنز گونه پا به عرصه ظهور نهاد كه از يك سو به سبب برخورداري از روح طنز، آرامش بخش و نشاط انگيز بوده و از سوي ديگر از فحش و ناسزايي كه سرشت انسان از آن گريزان است، به دور است. مقاله حاضر گونه اي طنز آميز از هجو علي بن دعبل الخزاعي، يكي از بزرگترين شاعران عصر عباسي را با تكيه بر مهم ترين جنبه ي كاريكاتوري آن كه بزرگنمايي عيب هاي هجو شوندگان در قالب تصوير است- بررسي مي كند و براي تبيين عملكرد كاريكاتوري شاعر، نمونه هايي از هجو او را در مضمون هاي شخصي، اجتماعي و سياسي تحليل نموده و كوشيده است در هر مضمون، برجسته ترين موضوعات را بررسي نمايد تا از رهاورد آن، توانايي شاعر را در آفرينش تصويرهاي كاريكاتوري در شعر به نمايش گذارد و عمل او را به كاريكاتوريست هاي امروزي نزديك گرداند.