تحولات الافعال في السياق الشعري في الاشعار المختاره لمحمود درويش واثرها البلاغي في المتلقي

التفات يكي از سبكهاي بلاغي بيان و معاني به شمار مي آيد كه شعر بدان از كلام بشري متمايز مي گردد و همواره هيچيك از اشعار پيشينيان و معاصران از آن خالي نبود زيرا داراي انعطافي زيباست در تغيير سخن از حالتي به حالت ديگر. و آن از ميان سبكهاي بلاغت عربي در گذشته و حال به عنوان پديده سبكي بشمار مي آيد به گونه اي كه اديبان فايده التفات را در دلالت آن و عنايت به معناي مقصود يافتند. التفات از نظر معاصران به معناي اعراض از زبان رايج است زيرا سطح فني و هنري جز با عبور از روش رايج تحقق نمي يابد. بي شك شعر فضاي بازي است براي انواع سبكها از جمله التفات چون انتقال از حالت به حالت ديگر است و همين شاعران را به تحرك در چار چوب ساختار متن وا داشت. يكي از اين شاعران محمود درويش است، اشعار او پر از التفات مي باشد كه به شكلهايي چون ضمير ها، فعلها، ساختار نحوي عدد، ادات و واژگان نمود ياقته است. همين امر اين محققان را بر آن داشت تا اشعارش را به عنوان موضوع براي تحلييل در سه ديوان وي بر گزيند تا روشن شود چگونه از زبان هنجار خارج گرديد و از قالب رايج و معمول به دليل شناختن نسبت به ارزش فني عدول كرد. نتيجه پژوهش نشان مي دهد وي التفات را در مقايسه با ساير اشكال به شكل نامنظم بكار برده است و توانست از آن براي روي كرد شاعرانه اش و برنگيختن شنونده در برابر جامعه و دغدغه او نسبت به زمانه بهره ببرد و به دلالت زماني انعطافي ببخشد كه به شكل پذيرش آن توسط خواننده در بافت متن انعكاس يابد