مقايسه الگوي فعاليت عضلات اندام تحتاني قبل و بعد از فرود تك‌پا

چكيده مقدمه: حركت فرود تك پا از جمله حركات ورزشي متداول است كه احتمال آسيب‌ديدگي اندام تحتاني در آن زياد است. با وجود اين، بيومكانيك اين حركت كمتر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراين هدف مطالعه حاضر مقايسه الگوي فعاليت عضلات اندام تحتاني در مراحل قبل و بعد از فرود تك پا بود. روش‌‌ها: مطالعه نيمه‌تجربي حاضر روي 13 نفر از دانشجويان مرد رشته تربيت بدني در سال 1391 انجام شد. فعاليت الكترومايوگرافي عضلات سريني مياني، دوسرراني، دوقلوي داخلي، نعلي و درشت‌ني قدامي همزمان با داده‌هاي نيروهاي عكس‌العمل زمين اندازه‌گيري گرديد. آزمودني‌هاحركت فرود تك پا را از ارتفاع 30 سانتي‌متر روي صفحه نيرو انجام دادند. حركت فرود به دو مرحله تقسيم گرديد: 100 ميلي ثانيه قبل از تماس آغازين پا با زمين و 100 ميلي ثانيه بعد از تماس پا با زمين (مرحله جذب نيرو). آزمون‌هاي آماري آناليز واريانس و t زوجي به ترتيب براي مقايسه فعاليت عضلات در هر مرحله و بين مراحل فرود استفاده شدند. سطح معني‌داري 05/0P? در نظر گرفته شد. يافته‌ها: آزمون آناليز واريانس اختلاف معناداري را در فعاليت عضلات در هر دو مرحله نشان داد (001/0P?). نتايج آزمون t زوجي نشان داد ميزان فعاليت عضلات سريني مياني، دو سر راني، نعلي و درشت‌ني قدامي در مرحله جذب نيرو بيشتر از مرحله قبل از فرود بود (05/0P?)، درحالي‌كه ميزان فعاليت عضله دوقلوي داخلي در مرحله قبل از فرود بيشتر از مرحله جذب نيرو بود (001/0P?). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد اندام تحتاني با فعال‌سازي عضله دوقلوي داخلي قبل از تماس پا زمين خود را براي جذب نيروها هنگام فرود آماده مي‌كند. بعد از تماس با زمين نيز با توجه به نوع فرود به كار رفته در مطالعه حاضر (فرود سخت) عضلات پلنتارفلكسور نقش اصلي را در جذب نيروهاي عكس‌العمل زمين در حركت فرود تك پا بر عهده دارند.