ساختارهاي آينده‌نما در زبان‌هاي انگليسي‌ و فارسي: يك‌ تحليل‌ غير صورت گرا

Futurates in Persian and English: An Informal Analysis

اين مقاله با هدف بررسي زمان آينده در زبان به طور عام و در زبان هاي فارسي و انگليسي به طور خاص نگارش شده ، لذا موضوع اساسي آن اين است كه مفهوم آيندگي در زبان تا چه حد با واقعيت كاربردي آن مطابق است . مقاله در چهار بخش طراحي شده است . بخش اول ملاحظات نظري مرتبط با موضوع مقاله را مطرح مي كند. اين بخش خود چهارچوب بخش هاي دوم و سوم مي شود كه در آنها به ترتيب پيوستار مفهوم آيندگي در زبانهاي انگليسي و فارسي ارايه شده است . بخش آخر نيز نتيجه گيري را در بر دارد كه البته با پيشنهادي براي مطالعات بيشتر پايان مي يابد .

This article provides an informal semantic analysis for future forms in Persian and English languages. At first, the author goes through the vexed question of whether these languages possess such a thing as future tense. Providing his argumentation, he suggests that Futurity is not an absolute linguistic concept. Then, he compares and contrasts the use of different futurates (different future forms) in English and Persian. Based on the results of this process, he proposes a continuum for futurity in Persian (see 42). In that continuum, it is suggested that xast?n (meaning will) is the default future; that is, it is used only when the general preconditions for other futurates donʹt exist. Finally, it is concluded that the concept of futurity has been merged in other tenses, especially Simple Present. That is why , it is normally expressed with these tenses.