آيا ويتگنشتاين ايمان‌گراست؟نگاهي مجدد به معرفت شناسي ديني منسوب به او

Is Wittgenestein a Believing Person? ASecondLook at the Theological EpistemologyRelated to Him

در باب ايمان‌گرايي ويتگنشتايني دو پرسش مغفول‌افتاده: اولاً آيا "ويتگنشتاين" صراحتاً از ايمان‌گرايي دفاع كرده‌است؟ و ثانيا آيا ايمان‌گرايي از انديشه‌هاي او. قابل استنباط مي‌باشد؟ در مقاله حاضر پس از پژوهشي در چيستي ايمان‌گرايي، نشان داده‌شده ادعاي انتساب ايمان گروي به ويتگنشتاين اغلب بر مبناي تفسيري خاص از بخشي از آموزه‌هاي «پژوهش‌هاي فلسفي» او بوده‌است. دقت و تامل در مجموع آرا ويتگنشتاين به‌ويژه در «فرهنگ و ارزش» و «درس گفتارها» نشان مي‌دهد ادله و شواهد متعددي در نفي ايمان‌گرايي ويتگنشتاين وجود دارد كه مي‌تواند بديل نظريه رايج باشد. همچنين بايستي متوجه بود استنتاج ايمان‌گرايي از تمايز ميان بازي زباني دين و غير آن به نوعي خلط نظريه بازي‌هاي زباني به‌عنوان نگره فهم و معنا با نظريه استنتاج و قضاوت است و نهايتاً آنكه پيگيري سير انديشه ديني نزد ويتگنشتاين به نوعي نظر متداول تقسيم ساحت‌هاي فكري او. به دو دوره را دچار چالش مي‌نمايد.

Regarding Wittgensteinian view towards fideism, two questions have been left unanswered: Firstly, has Wittgenstein explicitly defended fideism? And secondly, can fideism be deducted from his thoughts? In the present paper, after a research into the nature of fideism, it has been shown that relating fideism to Wittgenstein has mostly been based on a special interpretation of part of his Philosophical Investigations. Attention to and reflection in Wittgenstein’s collection of ideas, especially in Culture and Value and Lectures and Conversations shows numerous reasons and evidence exist which reject Wittgenstein’s fideism and can be substituted for the common existing hypothesis. Moreover, it should be remembered that inducing fideism from the distinction between language-game of religion and that of other entities is somehow the mixing of the language-game as meaning and understanding hypothesis and the induction and judgment hypothesis, and, eventually, following the path of religious thinking of Wittgenstein somehow challenges the view of dividing his realms of thought into two periods.