زخمه‌اي بر چنگِ دل شعشعه خورشيد خراسان بر مثنوي «مادر آهوان» احمد عزيزي

Wound Upon a Heartfelt HarpKhorasanʹʹs Luminescent Sun on Masnavi "The Mother of Deers" by Ahmad Azizi

ادبيات شيعي با پرداختن به مضامين مذهبي و برخورداري از جايگاهي ويژه در نزد محبان خاندان عصمت و طهارت(ع) به جرياني پويا و پرشور مبدل شده است تا آموزه‌هاي آييني‌ـ ولايي را با نگاهي اخلاقي‌ـ‌تربيتي و با زباني هنري و موثر به نسل‌هاي نيازمند به آبشخور علم و اخلاق معصومين(ع) انتقال دهند و باورهاي اهـالي شيعه را به‌سوي آرمان‌هاي اصيـل و متعالي اين راهنمايان به كمال انساني، بهتر و بيشتر رهنمون سازند. از اين منظر، در غربت قرني كه فرياد رساي فغان از رنجوري، گُنگ ترين آواز آدمي است و خوشه هاي اميد در سكوتي تلخ، دَم از ناباروري مي زنند و تبخالي از پژمردگي بر لبانشان منقش است، احمد عزيزي دل به امامي بسته است كه بارگاه مقدس او مامنِ بي پناهاني است كه آهوي دل دردمند خويش را در جلوه‌هاي بي خار ادراكش، رها كرده اند و از پس ابرهاي نيايش، چشم به باران اجابتي دوخته اند كه خشكسالي لبخند آنان را طراوت بخشد. اين نوشتار با نگاهي توصيفي‌ـ تحليلي به مثنوي «مادر آهوانِ» احمد عزيزي، به اين پرسش پاسخ داده‌ كه سيماي امام رضا(ع) در آيينه انديشه اين شاعر متعهد چگونه بازتاب يافته است؟ بر اساس يافته هاي بررسي حاضر، اين مثنوي نمادين، آواي سرگشتگي بي-پناهاني است كه هستي خويش را در تنگناي تنهايي و غربت به ضريح كرامت امام رضا(ع) دخيل بسته اند تا سوز دل دردمند خويش را از ستم پيشگي خودكامگان روزگار، با آن حضرت در ميان نهند.