مباني انسان شناختي عرفان سياسي

The Anthropological Principles of Political Mysticism

علم عرفان متناسب با تعريفي كه از انسان و جهان دارد، حوزه سلوك معنوي انسان و ميزان گستردگي آموزه هاي معنوي اش را معين مي گرداند. در نگرش عرفاني، انسان موجودي كشيده شده از ظاهر به باطن عالم است و ابعاد گوناگون وجودش، در تناسب با دنيا، برزخ و قيامت طراحي شده است. ازاين رو، ظواهر بيروني و شيون گوناگون زندگي فردي، اجتماعي و سياسي انسان نيز در تعامل و تناسب با عالم غيب رقم مي خورد و شاني فراگير نسبت به دنيا و آخرت پيدا مي كند. ازاين رو، انسان شناسي عرفان، عارف را به حوزه سياست مي كشاند و او حق ولايت سياسي جامعه اسلامي را به انسان كامل مي سپارد.

Resting on its definition of man and the world, mysticism determines man’s spiritual and extent of his spiritual doctrines. In mysticism, man is considered a creature who is attracted from the external world to the internal world, and the different dimensions of his existence manifest themselves in conformity with world, intermediate world and the Judgment. Therefore, the external aspects and man’s different individual, social and political status develop through interaction and relationship with the Unseen, and thus achieving high status in this world and the Hereafter. Therefore, anthropology of mysticism attracts the mystic towards politics and he gives the right of political guardianship of Islamic society to the perfect man.